| |
Πέσαν αμάχητα
παλικαρόπουλα που μπήκαν στα γρανάζια σου
Ακαταμάχητα
ήταν τα γέλια, τα φιλιά σου, και τα νάζια σου,
Τ’ άγια πελάγη σας
ίδια γοργόνα, αστραπή, χρόνια τα πέρναγες
Σαν κόρη μάγισσας
που έπαιρνες χάδι, μα φιλί ποτέ δεν κέρναγες.
Κόρη της νύχτας την αγάπη μου χαράμισες
μα το κορμί σου μια νυχτιά δεν μου το δάνεισες
Κι όταν σε ρώτησαν
για τους καημούς, αιφνιδιάστηκες..τα έχασες,
Ρακί σε πότισαν
και στην ζαλάδα την μεγάλη σου, τα ξέχασες
Τώρα με δάκρυα
φεύγεις σε μέρη που τη λησμονιά θερίζουνε
Στης γης την άκρια
κει που χιλιάδες προδομένοι τουρτουρίζουνε
Κόρη της νύχτας, αητέ, με αγάπης άσματα
σε ποιες φωλιές, γυρνώντας βρήκες τα χαλάσματα
Τώρα, το χάραμα,
που ‘σαι στο αγιάζι του καημού, και στο δρολάπι σου
Με λύχνων άναμμα
ψάχνεις να βρεις τα μονοπάτια της αγάπης σου
Απ’ το παράθυρο
σε αντικρίζω να βαδίζεις το ανηφόρι σου
Γι’ αγάπης λάφυρο,
και να σε δίναν, δεν γινόμουνα το αγόρι σου
Κόρη της νύχτας, τα μαντάτα αργά που τα ‘λαβα
των σ’ αγαπώ την παγωνιά τώρα κατάλαβα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
