| |
σώπασε τ'αιδόνι σήμερα κι η πέτρα ραγίζει
είναι σήμερα όλα παράφορα ωραία
αύριο ένα χαμόγελο γλυκό θα μου θυμίζει
αμέτρητες εικόνες και μιά σου τελευταία
εκείνη που σημάδεψε τις στιγμές της ύπαρξής μου
έχει το χρώμα της χαράς και την ευωδία
κι ας είναι λυπημένο το χρώμα της συνείδησής μου
αμέτοχη δε μένει ούτε η φαντασία
η μνήμη θεραπεύει σαν αναστάσιμη γιορτή
σαν ακούει τη φωνή σου ολοένα ανεβαίνει
πρέπει δε γίνεται κι ατάραχτη τρέχει να σε δεί
στους κήπους των ερώτων σου μέσα κατεβαίνει
με τραγούδι ακατάσχετο θα σε αναστηλώνω
εντός μου ανεξίτηλη ανάσα αθανασίας
στην παλίρροια του κόσμου τα ενδόμυχα μου απλώνω
τάχα τι με περιμένει στα ρηχά της πανδαισίας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
