| |
Πολίτης τ’ ουρανού
Πολίτης τ’ ουρανού να γίνεις λίγο δεν είναι
Μα ούτε κι εύκολο να το θαρρείς στ’ αλήθεια…
Δεν είμαι πια ότι ήμουνα θα λες, και μόνο Εκείνος θα σε νοιώθει
Γιατί τώρα πια ένα με τους πολλούς να γίνεις δεν το μπορείς.
Δεν είναι άλλο αυτό παρά η αλήθεια στην ψυχή μέσα που μόνη της
Λες και σ’ όρισε μονάδα τ’ ουρανού να ζήσεις
Μόνο μ’ αυτόν να περπατήσεις.
Δεν έχω άλλον τόπο να σταθώ θα λες
Άλλον απ’ αυτόν που Εσύ ορίζεις
Δεν με χωράει τούτη η γης θα λες
Που όμως χώρεσε Εσένα τον Άπειρο
Δεν το μπορώ το κορμί αυτό θα λες
Που Εσύ τ’ ανάστησες με δόξα.
Ανάσα απ’ την ανάσα Σου να πάρω δεν μπόρεσα
Για μια στιγμή μονάχα νόμισα και πέθανα
Κι έζησα πάλι απ’ την αρχή.
Χίλια κομμάτια έγινα πετώντας στο άπειρό σου μέσα
Κι όμως, κανένα απ’ τα κομμάτια μου δεν χάθηκε με τ’ άλλο
Γιατί δικά σου ήτανε, δικά Σου και δικά μου
Κι ανάσανα ξανά, κι υπάρχω ακόμα
Εδώ κάτω κι εκεί πάνω,
Στην Πόλη Σου που μ’ έστησες ξανά.
Μέσα μου ζει η κάθε στιγμή που με κράτησες
Με στόλισες, με ζέστανες, ο καθένας που υπήρξα
Γιατί υπήρξα πολλοί, κομμάτια μου
Προσιτά κι απρόσιτα, ορατά κι αόρατα, όλα δικά Σου.
Το παιδί γελαστό, χαρούμενο κι αγαπημένο
Σαν την ψυχή που ‘ζησε την αγνότητα
Την ομορφιά του κόσμου μέσα απ’ τα μάτια του παιδιού
Που κρυφά κι επώδυνα μ’ ακολουθεί ως τώρα.
Άγγιξα κι άλλα κομμάτια μου πολλά
Κομμάτια που έφτιαξα με τα χέρια μου
Κομμάτια που άλλοι μου εδώσαν ματωμένα
Κομμάτια πονεμένα που λες και με βία μου κλέψαν.
Μα εσύ ήσουν ο αγώνας δίπλα μου,
η θέση, η Δύναμις στην αδυναμία μου
Τι κι αν λύγισα, τι κι αν έχασα
Εσύ δεν λύγισες ποτέ για μένα
Πάντα εκεί, Ορατός, Φωτεινός και Άγιος, πλάι μου!
Πότε με το δάκρυ, πότε με τη χαρά, θέλησα κι εγώ
Τα σύνορα της Πόλης σου ν’ αγγίξω
Πότε δειλά πότε γενναία προσπάθησα
Να ξεπεράσω τον άνθρωπο, ίσως με κόστος.
Μα ότι κι αν έχασα, ότι και να ‘δωσα
Όσο κι αν μάτωσα, όλα μ’ αγάπη καμωμένα ήταν
Σ’ όλα η αγάπη ήταν η επιλογή, το μέτρο,
Εκείνη η πρώτη η πνοή τ’ ουρανού
Που μου ‘δωσες στα στήθη μέσα.
Είναι λάθος η αγάπη ; Μπορεί.
Άλλωστε ήταν πάντα η ανθρώπινη αγάπη
Πίσω από αυτήν όμως στεκόταν και περίμενε
Δυνατή κι άφοβη η δική σου η αγάπη
Της πολιτείας τ’ ουρανού η αγάπη.
Η αγάπη για το άπειρο, η αγάπη για Σένα τον Άπειρο.
Η χαρά κι η λύπη, ο χαμός, η μάχη κι η Νίκη
Μαζί δεμένα και χώρια, δικά μου κομμάτια
Διάσπαρτα, το άπειρο κοιτάνε, οραματίζονται,
Προσμένουν να Σε φθάσουν έστω κι έτσι
Να νοιώσουν ζωή ξανά.
Χαρά για όσους σ’ αγγίζουν σου μιλούν
Στον νου και στην ψυχή τους
Λύπη και πόνος σ’ αυτούς που δεν υπάρχεις
Κι ας Σε ξέρουν
Το κενό σ’ αυτό το γήινο κομμάτι του κάθε εγώ
Που λησμονά το μεγαλείο.
Να ζεις μες την αλήθεια, το φως και την χαρά την άφθαστη
Στης πόλης Σου μετέχοντας τον κλήρο
Κι έξω απ’ τα όρια το πλήθος στενάζει
Κι εγώ μαζί ώρες στιγμές χαμένες λές
Χωρίς Εσένα για λίγο μόνο στο κενό μετέωρη
Να ‘χεις ζήσει το τέλειο το απόλυτο το αιώνιο
Το άπλετο το φως σου
Και λέξη πια να μην θες να πεις
Για τα μικρά κι ασήμαντα του κόσμου ετούτου άλλη
Παρά μονάχα ότι είπες Εσύ : Αγάπη κι Ελπίδα σε Σένα
Τι πιο απλό, τι πιο όμορφο, τι πιο καθάριο
Εδώ κάτω και εκεί στην ξέχωρη
την Πολιτεία τα’ ουρανού πάνω που ορίζεις.
Πολίτης τα’ ουρανού να γίνεις λίγο δεν είναι
Μα ούτε κι εύκολο να το θαρρείς στ’ αλήθεια…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
