Γεια σου σιωπη...
Γεια σου σκοταδι...
Ηρθα και παλι να μιλησουμε
και να δουμε μαζι οραματα.
Οραματα φωτεινα που
φυτευτικαν στον εγκεφαλο μου
εξακολουθωντας να μενει εντος
αυτος ο φοβερος ηχος της σιωπης.
Ειδα στο απολυτο σκοταδι
χιλιαδες ανθρωπους να μιλανε χωρις λογια
και ν ακουνε χωρις ηχους.
Ανοητοι,σκεφτηκα...
Δεν ξερετε πως η σιωπη και το σκοταδι
αναπτυσσονται σαν καρκινος.
Ειναι δυο φοβερα οπλα που σε σκοτωνουν.
Σε απορριπτουν,σε απομακρυνουν,
σε αναγκαζουν να παραδεχθεις
και να ομολογήσεις πως εσυ εισαι λαθος.
Ετσι δυσκολευεσαι να βρεις επιχειρηματα,
γιατι ο λογος είναι απων.
Σκοτωνουν τον εγωισμο και την αυτοπεποιθηση σου.
Και αν καταφερω να ψελισω
μερικες λεξεις ειναι σαν σταγονες βροχης
που πεφτουν στα θεοσκοτινα πηγαδια της σιωπης.
Δεν εχω αλλο πια ,παρα να περιμενω
κρυμμενος στην σιωπη μου.
Αραγε...
Με ποσες σιωπες καιγομαι...
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΖΗΣΗ
ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ
ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
ΟΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.....
Εγέρασα μωρές παιδιά, πενήντα χρόνια κλέφτης
Τον ύπνο δεν εχόρτασα και τώρα αποσταμένος
θέλω να πάω να κοιμηθώ, εστέρεψε η καρδιά μου
Βρύση το αίμα το 'χυσα, σταλαματιά δε μένει
Ποιος ξέρει από το μνήμα μου τι δέντρο θα φυτρώσει
Κι αν ξεφυτρώσει πλάτανος, στον ίσκιο του από κάτω
θα 'ρχονται τα κλεφτόπουλα τ' άρματα να κρεμάνε
να πλένουν τις λαβωματιές το Δήμο να σχωρνάνε