| |
Τσιγγάνα που νύχτα
ξεντύθηκες μόνη
κι ένα σύννεφο κρυφό
μιά σιωπή για φωνή
μ ένα κλάμα βραχνό
σαν τραγούδι παλιό
ξεχασμένο θλιμμένο
μιά πληγή ανοιχτή
που δε λέει να κλείσει
μιά φωτιά που δεν θέλει να σβήσει.
Δρόμοι χλωμοί φεγγαρένιοι
με τα μάτια μου να ακολουθούν
στο απέραντο αφιερωμένοι
τίποτα δεν έχουν να πούν
στο πουθενά θες δε θες σ οδηγούν
Τσιγγάνα με το φως πια σβησμένο
με τα παλιά ν αντηχούν
το κερί σου τώρα καμμένο
οι στιγμές απλά να περνούν
σβήσε τούς στίχους σε τυρρανούν
Τσιγγάνα το φως που σου φεύγει
να ξέρεις θα ξαναρθεί
καρδιά σκληρή ατσαλωμενη
μα δεν μπορεί να κρυφτεί
μακριά μου κι εγω μακριά σου
πως τους μπορείς τόσους πόνους
βλέπεις φωτίζουν τους δρόμους
δίπλα γκρεμός
εσυ που διαλέγεις εσύ μιά ζωή
μη μου παίρνεις το λίγο το δικό μου το φως.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
