Άκου τ'αηδόνι πως λαλεί στη ρεματιά αντίκρυ
του ήλιου τα παινέματα της άνοιξης τις χάρες
των λουλουδιών τις ευωδιές τα ριζικά τ'ανέμου
το πιο γλυκό κελάηδημα το χάρισε σε σένα....
που τη γιορτή σου χαίρεσαι κι η φύση ευλογάει
κι ο ποιητής ξεμάλλιαγος κάθεται στις καμάρες
και γράφει για τους έρωτες του Τρωικού πολέμου
μ΄ ένα ελαφρό μειδίαμα για τη λαμπρή του πένα
τιμή και δόξα στις χαρές των στίχων τα τραγούδια
στης ανεμώνας τα πέταλα τα λεπτοκαμωμένα....
που χρωματίζουν τα όνειρα κι η φαντασία οργιάζει
και στήνει χορό μεσάνυχτα μες της αυλής την άπλα
ντυμένη στα μεταξωτά στου φεγγαριού τ' ασήμια....
με τα μαλλιά της ξέπλεκα στ' ώμους φρεσκολουσμένα
σαν την νεράιδα της νυχτάς τ' αστέρια γλυκοκοιτάζει
στης παπαρούνας το χαλί πού'χει στρώμα για ξάπλα
κι εσύ κόρη μονάκριβη του κύρη σου η περηφάνεια
που σε βαφτίσαν ποίηση του κόσμου οι αφεντάδες
γαλουχημένη κι άσπιλη μα δαφνοστεφανωμένη.....
διάφανη σαν γάργαρο νερό σε κρουσταλλένια βρύση
ντυμένη στα γαλάζια σου στα μπλέ σου τα σιρίτια....
σε σένα υποκλίνονται οι θνητοί των αιώνων ποιητάδες
γι'άλλους ρούσα και ξανθιά μ'αψηλή και λεπτοκαμωμένη
σήμερα σε τιμούν με σεβασμό απο ανατολή σε δύση !
