Ύστερα από κάμα,βροχή,
νιώθοντας το κίτρινο ,το πράσινο,
ξεχνά η ψυχή που παραμένει μοναχή
κι είναι ίσως κάτι το χαρμόσυνο.
Η αδιαφορία αδειάζει το νου
σαν φάρμακο αναλγητικό,
χάνεσαι στα βάθη του ουρανού,
βολεύεσαι σε κάτι υπερβατικό.
Πόσο ακόμα θα βλέπουμε του χρόνου την ρωγμή;
Εσύ κι εγώ,ψυχή μου,αντικριστά και μόνοι;
Ίσως η πέτρα της υπομονής κάποια στιγμή
σκεπαστεί τελικά απ' την σκόνη.
