Μα πως μπορεις να εισαι τοσο απομακρη;
Πως μπορεις να εισαι συναισθηματικα ψυχρη;
Οταν το προσωπο σου ειναι απεναντι στο δικο μου.
Οταν το σωμα σου ειναι καλυμενο απο το κορμι μου.
Η καρδια σου περιτριγηρισμενη απο την αγαπη μου.
Και η ψυχη σου γαλινευμενη απο την αγκαλια μου.
Κοιταξε με,κοιταξε με,ειμαστε σε πτωση.
Πως μπορεις και αναπνεεις τετοιες στιγμες,
οταν εμενα μου δινεις να φορεσω
τον μανδυα της απορριψης και του πονου.
Ειναι οι στιγμες που η αποφαση σου
θα καθορισει,το μονοπατι της πορειας μας.
Εγω δεν μιλω,δεν σκεφτομαι,εχασα την λαλια μου.
Γιατι σου ειναι τοσο δυσκολο να εισαι ο εαυτος σου;
Ενας δυνατος ανθρωπος δειχνει τα συναισθηματα του
γιατι ειναι αρκετα δυνατος να τα υποστηριξει.
Και εσυ ,εχεις τοση δυναμη αυτες τις στιγμες...
Εγω διπλα σου στεκομαι μετεωρος και αδυναμος.
Κοιταξε με,κοιταξε με,ειμαστε σε καυση,καιγομαστε.
Ειναι αυτη η μοιρα μας ή μια τυχαια ανωμαλια της ζωης;
Ας αφησουμε λοιπον την ζωη να τα φερει όπως θελει εκεινη.
Κοιταξε με,κοιταξε με.για σενα ειμαι εδω. ...
Βουρκωσα παλι...
