| |
Το δικό σου μονόγραμμα
έχω χαραγμένο
εκεί , στα βάθη της ψυχής
και τρεμοσβήνω
μπρος στα ονείρατα που γεννήθηκαν
εκείνο το πρωινό
ήταν Φλεβάρης θυμάσαι;
Άκουγα Χατζιδάκι
και φοβόμουν τη βροχή
ω μα τι ανοησία
εκεί που τα ρούχα
ήταν στεγνά
εκεί που έβρισκα ζεστασιά
εκεί κινδύνευα
στα μάτια σου .
Σ' αγκαλιάζω σφιχτά
κι αφήνω όλες τις σκέψεις
ελεύθερες
πάνω σ' εκείνη τη στιγμή
που μου χαρίζεις
τον έρωτά σου
με ρωτάς γιατί κλαίω
σου απαντώ "σ' αγαπώ"
και η αγάπη
είναι φίλη μέσα στους αιώνες
με το δάκρυ.
Στων βλεφάρων σου το ιερό
άφησα ένα λουλούδι
που έπλασε το βλέμμα μου για 'σενα
γιατί αυτά μου τα μάτια με προδίδουν
κάθε που σε κοιτώ
και μαρτυρούν όλα μου τα μυστικά
σ' εσένα.
Ποιός άραγε ξέρει
ποιος δρόμος οδηγεί στον παράδεισο;
Εγώ μια φορά , ακολουθώ το μονοπάτι
απ' το μονόγραμμά σου
μήπως και χωρέσω μια στιγμή στ' όνομά σου
σ' αυτόν τον δικό μου , μικρό παράδεισο.
Γιατί το ξέρεις
εσύ μου ορίζεις τα όνειρα
κι από αυτές τις στάχτες
ανατέλλει ο δικός σου ήλιος
το δικό μου φεγγάρι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
