ζήτησα το πιο δικό σου νόημα να συλλάβω
κήποι και μαλάματα των γιασεμιών η μυρωδιά
με την καλύτερη μου απόχρωση στα σκοτεινά
άρχισα να πλησιάζω το φώς σου να προλάβω
στην εσχατιά καιρών εξαντλημένων σε διακρίνω
της γενναιόδωρης μου τύχης η σύνθετη φωνή
δείχνει το δρόμο τα βήματά μου δένει σα σχοινί
λάμψη γλυκιά με διάλεξες στη θέλησή σου κλίνω
η ανυπόφορή μου νοσταλγία μια λαχτάρα
να είμαι ο αντίλαλος για σένα του λυρικού νησιού
ένα μυστήριο ,όπως είναι ίσως όλα του λογισμού
σαν είσαι τώρα εσύ χυτή αγνάντια μου λαχτάρα
στον πανικό της μνήμης μου απλόχερη η δικαίωση
για την αγάπη κι ομως που ελπίζω κι αποζητώ
μες στο λυκόφως για τ’αόρατο ρόδο το σιωπηλό
που μου τ’ανοίγει κατακόκκινο η αποθέωση
ο χρόνος δεν θαμπώνει τα μοιραία πια οράματα
για τα έργα τ’ακριμάτιστα η πνοή μου ένας σεισμός
η προσμονή μου δοκιμασμένος λόγος και χρησμός
προσπέρασε τη νύχτα και στέκει στα χαράματα
ο χρόνος δεν θαμπώνει τα μοιραία πια οράματα
για τα έργα τ’ακριμάτιστα η πνοή μου ένας σεισμός
η προσμονή μου δοκιμασμένος λόγος και χρησμός
προσπέρασε τη νύχτα και στέκει στα χαράματα
::up.:: ::theos.:: ::yes.::
