| |
Μέσα στις τόσες έγνοιες μου και τούτην είχα:
Μην καμιά φορά ο διαμελισμός μου γίνει αισθητός στους άλλους
κι ύστερα, άραγε, πώς θα μπορούσα να τους πείσω
να με πάρουνε στα σοβαρά, να μ’ ονομάσουν όπως τότες «άνθρωπο»
γιατί αν τυχόν δεν τους άρεσα έπαυα να είμαι κάτι
αποκτούσα επιτέλους τον αόρατο χιτώνα εκείνου
που μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται κάτι πιο πέρα από τα πέρατα του κόσμου
ώστε να μην ανήκει πλέον σ’ αυτόν.
Εκεί, καθισμένη στα συντρίμμια των εθνών
άλλοι έβλεπαν την τρίαινα του Ποσειδώνα μπηγμένη μες στα έγκατα της γης
ένα πολλά υποσχόμενο παραμύθι για το φανέρωμα του κάτω κόσμου
εγώ πάλι μάντευα πως καθόμουν σ’έναν της ιστορίας τρίποδα
και πως Πυθίες πέρασαν πολλές από τον κόσμο ετούτο
χρησμοί (με’σε χρησμούς) ακόμα ανερμήνευτοι
εκεί που γράφει ο θάνατος με δυσωδία κι αίμα
την ανάσταση.
Πεθαίνω όπως όλοι μα δεν φαίνομαι
ή μάλλον φαίνομαι πολύ περισσότερο από όσο θα’πρεπε να με βλέπουν
μέσα μου σκόρπισα, δεν είμαι από ύλη συμπαγή
όπως εκείνη που γεννάει η συνήθεια
ο πηλός μου ξανάγινε χώμα και νερό
ξαναχρειάζομαι ένα χέρι να με φτιάξει.
Κύριε των αδυνάμων,
μεθ’ εμού γένου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
