| |
Τας αναταράξεις, ψυχή ’μου, άντεξε
καρτερικά κι αδιάφορα υπέμενε
τας στιγμάς εκείνας που ο βίος αβίωτος ομοιάζει
μην αποσυρθείς, τάχα ηττημένος
η μάχη λήξασα δεν εστί·
υπέμενε τας στιγμάς που την καρδίαν ’σου
η τύχη κομματιάζει
που ό,τι αγαπάς, άλλος το κρατάει
που ό,τι ποθείς, δεν μπορείς να αγγίξεις
που νύχτες ξενυχτάς
και η ανάσα με τιμωρία ομοιάζει
υπέμενε τας σκέψεις τας τυραννικάς
που ο ίδιος στο νου ’σου φέρνεις
ίσως καταλάβεις πως
τα πάντα ρέουν
και αύριο θα ’ναι αλλιώς
κι όταν, αναπόδραστα, χαρούμενος θα είσαι
όταν ό,τι ποθούσες, απλόχερα ευρήκες
κάπου-κάπου να ενθυμείσαι τας στιγμάς εκείνας
που, κάπως χαρούμενος, υπέφερες
γιγνώσκοντας πως πάντα ο χρόνος
την πίκρα σε χαρά θα τρέψει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
