| |
Απ’ της νύχτας το θεμέλι
μέχρι των χειλιών το μέλι
τις διαδρομές σου κάνεις
ως να βρεις τις Κυριακές.
Με γαρύφαλλο στο πέτο
μπαίνεις σε μιζέριας γκέτο
την αγάπη να ξεκάνεις,
και τον έρωτά μας καις.
Απ’ το κλάμα ως το φιλί σου
φράζεις την ανατολή σου
να μην έρθει η συννεφιά μου
και στο φως γίνω μπελάς.
Σ’ αγαπώ λες, κι είναι ψέμα,
μ’ ακυρώνεις μ’ ένα βλέμμα
ξωτική είσαι ομορφιά μου
μα αλλού έρωτα πουλάς.
Από τ’ ουρανού την μπάντα
ως του ονείρου την βεράντα
τόση απόσταση μεγάλη
μηδενίζεις μ’ ένα «γεια».
Της φυγής με πήρε η λάμψη
κι έχει τα όνειρα μου κάψει
του καημού σου η αιθάλη
και του Αντίο η πυρκαγιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
