| |
| | Το αλάνθαστο φως |  | | | Το άρωμα σου ζωή, θηλάσω με πάθος κι ο πόθος ερεθισμένος, λαχταρά, το πρόσωπο της μούσας στη μαγεία, αθάνατη φλόγα, που γι' αυτήν ξενυχτά | | |
[align=left] [B] [I]
. . *~* Το αλάνθαστο φως *~*
Ακαταλόγιστη νύχτα, ψυχρή,
κρατάς στην αγκαλιά σου τ' αστέρια
και σπρώχνω μέσα σου τη λιακάδα να μπει,
να σου ζεστάνω, το υγρό σου τοπίο
με τη φλόγα της άνοιξης την κεχριμπαρένια
κι ας σέρνεται το φίδι σαν οικείο,
στο αίνιγμα σου.
Ψάχνω τον εαυτό μου, στα πορφυρά μάτια σου,
κι ανοίγω τα φαράγγια,
που αιωρείται η σιωπή σου, φιμωμένη,
μέσα σε δυσανάλογο κενό προσπαθώ να σε βρω
κι αμετακίνητος της αγάπης,
σε βλέπω θλιμμένη.
Αμετάθετος κι ενάντια στο πείσμα σου,
με "το αλάνθαστο φως",
που ξεχωρίζει της ασέλγειας το αίσχος,
της πόρνης σκηνοθεσίας σου, δυστυχώς,
όπου όσο αυξάνεται η περιστροφή της γης,
απομακρύνεται ο κόσμος.
Τι κρίμα, και ήθελα να στον χαρίσω,
μαζί με τον ήλιο, π' ανθίζουν τα γαρίφαλα,
γδύνοντας, τα ροδόχρωμα της, η έλξη
να φωσφορίζουν οι φυλλωσιές μες στα δέντρα
με συλλαβές στης φλόγας την αγάπη.
"Δεν θα σταματήσει ποτέ, να ονειρεύεται η φύση"
ερωτικά, τους ήχους των πουλιών
και τις στιγμές, που θέλει να ζήσει
προσκυνώντας τις ανάγκες και τη δίψα,
των λουλουδιών!
Το άρωμα σου ζωή, θηλάσω με πάθος
κι ο πόθος ερεθισμένος, λαχταρά,
το πρόσωπο της μούσας στη μαγεία,
αθάνατη φλόγα, που γι' αυτήν ξενυχτά.
Στ' αμπέλια της ψυχής, το μεγαλείο,
του πεπρωμένου τη γλώσσα, που δεν ξεγελά
ερωτικό γλυκόπιοτο οίνο,
όπου με σένα μαζί να μεθά.
. . . * * Nikos D. Stoforos * *
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | nstoforo@otenet.gr | | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
15-04-2017 @ 22:55 | Τι κρίμα κι ήθελα να στον χαρίσω
μαζί με τον ήλιο....
Καλή Ανάσταση, πάντα το φως να ζωγραφίζεται στα ποιηματά σου, ότι επιθυμείς, Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Stoforos
16-04-2017 @ 09:03 | Γεωργία μου Αγαπημένη Χρόνια Πολλά καρδούλα μου! !
Μμμμμμάκια ::kiss.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
