| |
κυριακή σα μια καμπάνα όλα λαλούν με τάξη
πότε σαν ύμνος άμετρος πότε σαν ξόρκι του καλού
γλυκό κι αμοίραστο το όνειρο μην αλλάξει
μισό μισό και πως ν’αντέξει με στα υπόγεια του μυαλού
στο χαμόγελο και μόνο τα μάγουλα βουλιάζουν
σα ρόδα πρώιμα κατάσπαρτα απροόπτα στο φώς που ευωδούν
ολα τα βλέπω,τ’ακούω και τα θέλω κι ας μην μοιάζουν
δεν ξεχωρίζω,δεν λογαριάζω οι ανοχές μου καρτερούν
λάμψη στη λάμψη γλυκό το αντίφεγγο που αγναντεύω
αναγαλιάζω και κόβω το πόνο σε μικρές κραυγές
και φωνάζω την περηφάνεια μου λέω πως γυρεύω
που τη λησμόνησα σαν κάτι άπρεπο στις ξερολιθιές
έμαθα τι θα πεί ο κόμπος που δένει το λαρύγγι
τον έλυσα τραγουδώντας για σένα μαθές για μια ζωή
και νάμαι δεν τρέμει πλέον η καρδιά μου μήτε σφίγγει
τ’αυριανό τραγούδι μου βαθύτερο θε ν’ακουστεί
αλλιώτικα δε γίνεται πρέπει και να σωπαίνω
και ν’αφουγκράζομαι αν έρχεσαι καλοσήμαδη ξανά
πρώτος και κατάπρωτος αξίζεις να σε προσμένω
λευκέ κι ελπιδοφόρε ανθέ για της ζωής μου τα κλαριά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
