| |
Οι άνθρωποι πάντα ψάχνουν
για 'κεινο το ασήμαντο
που λείπει
για 'κεινο το μικρό που καθορίζει
τη ζωή τους ολόκληρη
κι ας έχουν όλα τ' άλλα
γιατί πάντα κάτι φταίει
γιατί πάντα κάποιος φταίει.
Οι "μεγάλοι" αφήνονται
στο χιόνι
δεν παλεύουν να σωθούν
απ' τους χειμώνες τους
και οι νέοι παρακαλούν
εκλιπαρούν για μια αχτίδα
σταλμένη από τον μακρινό
κι απέραντο ήλιο.
Εγώ όμως δε φοβάμαι
έχω τα μάτια σου.
Βήματα ακούω στο διάδρομο
είμαι άρρωστη
βυθισμένη στο δικό μου χάος
κι όμως αυτά τα βήματα τα ξέρω
κι όμως αυτά τα βήματα είναι τα δικά σου
πατημασιές
που άφησαν στη ζωή μου
τις πιο μεγάλες χαρακιές.
Γιατί πριν σε γνωρίσω δεν έβλεπα
γιατί μου 'δωσες τα δικά σου μάτια.
Γιατί μες την απύθμενη νύχτα
εσύ έψαχνες μια αχτίδα φωτός
για να βρεις το κρυφό μονοπάτι
που κανείς άλλος δεν έχει την ψυχή
να δει
και να βρεις την ιερή καρδιά
τη δική μου καρδιά
που αιμορραγεί στα συθέμελα
της υποκρισίας
που χάνει το αίμα της
και δίνει μάχη για ένα χτύπο
για μια ακόμα στάλα ζωής
μου την πληγώσανε την καρδιά
τ' ακούς;
Μα τι λέω πάντα το 'βλεπες
γι' αυτό την ψάχνεις
για να τη σώσεις
κι αν όχι αυτή ένα μικρό κομμάτι της
αφού μόνο εσύ μπορείς
να δεις
αφού μόνο εσύ ξέρεις
μόνο εσύ στα ονείρατά σου
αναγνωρίζεις τον χτύπο της.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
