| |
Κάθε μεσονύχτι αναπολεί
να ‘χει από το λίγο, το πολύ,
μοιάζει με κορμό, χωρίς την φλούδα,
ντύθηκε του ήλιου ένα φελί
λίκνο της αγάπης το φιλί
μα όχι από τα χείλη του Ιούδα
Κάθε που η νυχτιά αιμορραγεί
παίζει στις οθόνες του η φυγή
κι ένα παραμύθι άγιου νότου,
ως ν’ αλλάξει ανάχωμα η γη
λέει πως θα κλείσει τη πληγή
πίσω απ’ το βαθύ παράπονό του
Κάθε μεσονύχτι πάει αλλού
στις ακτές παράξενου γιαλού
ψάχνοντας της μοίρας το κοχύλι,
πίσω το ποτάμι είναι βαθύ
μπρος, της μοναξιάς του οι βυθοί,
πόνος και καημός τα δυο της χείλη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
