Στηλωμένη πίσω απο την κουρτίνα ανακαλύπτω
τα πρώτα κρυφά θαμπά σημάδια της ανατολής
τα σύννεφα γατζωμένα σε κάθε ούγια τ' ουρανού
την σνομπάρουν να ξεπροβάλλει ακμαία και λουσάτη
γκριζομέταξα χρώματα που με το βλέμμα καλύπτω
η πόλη ακόμη ακίνητη στους αργούς ρυθμούς της
μόνον τα τιτιβίσματα των πουλιών ρυθμίζουν το χρόνο
βολεμένα ακόμη στις φωλιές τους πάνω στα δέντρα
σου δίνουν την αίσθηση ύπαρξης και ζωής εκεί έξω
κι μια γή με τ'αρώματα των ανθών και τους εθισμούς της
κοιτάζεις το πρόσωπό σου στο τζάμι ,δεν αναγνωρίζεται
ο πόνος έχει μεταλλάξει τα χαρακτηριστικά σου εντελώς
τα χάπια το μόνο που καταφέρνουν εξοργίζουν το είναι σου
η φυσιογνωμία σου μια αιωρούμενη σκιά που βηματίζει
το δάκρυ πικρό απόσταγμα στο λαιμό ,δεν περιορίζεται
προσπαθώ να μαλακώνω την σκληρότητα των σκέψεων
να καλμάρω του θυμού το αφήνιασμα για τη κακιά στιγμή
ορθόνω την πλάτη μου στης ανασφάλειας τον ενεστώτα
ας πώ μια καλημέρα αόριστα,έτσι για να σπάσει ο πάγος
κι ας αφήσω όλα τ' άλλα στο επίκεντρο των προβλέψεων .
