Γι΄ αυτό αγαπώ τόσο αυτή τη γειτονιά/ Λύκοι και πρόβατα συνυπάρχουν αρμονικά/ Κι ούτε βοσκός, ούτε τσομπανόσκυλο..
[I][color=black][font=georgia]
Άκουσες νύχτα τ’ όνειρο, διπλά – τριπλά ραγίζει
Το χαμηλό φωσάκι του σκοτάδι πλημμυρίζει
Κάποτε κοίταζε ψηλά στα σύννεφα να φτάσει
Μα τώρα μάτια ορθάνοιχτα, όνειρο δε θυμίζει
Στα φωτεινά, στα σκοτεινά, μ' όνειρο δε θα μοιάσει
Λυγίζει η αλύγιστη ψυχή διάττοντας αστέρας
Σαν το σπασμένο το κλαδί, του ίσκιου της το τέρας
Εκεί που χάνει τη στιγμή, εκεί που θα μοιράσει
Κομμάτια απο το σώμα της στο τέλειωμα της μέρας
Κι όποιος ψυχή δοκίμασε ποτέ δε θα χορτάσει
Άκουσες νύχτα τ’ άδικο, το δίκιο το δαμάζει
Και μέσα απ’ τις ρυτίδες του την ομορφιά αρπάζει
Ποτέ να μην αναστηθεί, στο μυτερό του αγκάθι
Εκεί να στέκει μοναχό και μοναξιά να στάζει
Τ΄όνειρο και το σύννεφο ποτέ του να μη μάθει
