| |
Μια ανθρώπινη ζωή που δεν αλληλοσυμπληρώνεται, μοιάζει νά ‘ναι λειψή, νά ‘ναι ανολοκλήρωτη. Μοιάζει με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που ολοένα και μαραίνεται, ψυχορραγεί ορφανό και διψασμένο από νερό. Μοιάζει με το ξερό, άνυδρο χωράφι που παραμένει στέρφο και κακοτράχαλο, αδημονώντας το ζευγάρι ανθρώπινων χεριών που θα το αρδεύσει και θα το οργώσει. Μοιάζει με εκείνο το ανεπαίσθητο, ελαφρύ αεράκι του καλοκαιριού που ζεσταίνει το καθισμένο στην προκυμαία ιδρωμένο σώμα μας, που ελπίσαμε μα ποτέ δεν έγινε ο αγέρας, που θα ξεσηκώσει τα κύματα για να βρέξουν και να δροσίσουν τα πόδια μας.
Ο Έρωτας είναι ανακάλυψη ανθρώπινη και αν δεν τον γευτείς στα διψασμένα από ζωή χείλη σου είναι σαν να απαρνείσαι την ίδια την ανθρώπινή σου φύση. Εάν ο πλήρης και κυβερνήτης του κόσμου μας Θεός είχε να ζηλέψει κάτι από τον αμαρτωλό και γεμάτο αδυναμίες άνθρωπο, αυτό θα ήταν ο Έρωτας. Αποτελεί το μοναδικό
σημείο που ο άνθρωπος ξεπέρασε τον Δημιουργό του. Μια ανώτερη βαθμίδα, ένα σκαλί παραπάνω στην κλίμακα της αθανασίας που οδηγεί στους ουρανούς και στον Παράδεισο. Μα δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που μεθούν από τη γλυκιά γεύση του έρωτα, που θυμίζει την αίσθηση ενός ημίγλυκου κόκκινου κρασιού που συνταράσσει
τον ουρανίσκο και ζαλίζει το κεφάλι και ξεχνούν να ανέβουν περαιτέρω την σκάλα προς την αφθαρσία και την Αιώνια Ζωή. Είτε ξεχνούν, είτε πιστεύουν πως εδώ είναι ο προορισμός, εδώ είναι το τέλος του ταξιδιού της ανθρώπινης ζωής, το αποκορύφωμά της, ο Έρωτας.
Ένας ανθρώπινα πλασμένος Παράδεισος, ίσως να είναι πληρέστερος και ομορφότερος από τον πλασμένο από τον φιλεύσπλαχνο Θεό. Ιδανικότερος, καθόσον ο ανθρώπινος νους και η καρδιά μοιάζουν να είναι καλύτεροι
γνώστες του τί αποζητά η ανθρώπινη ψυχή, από τον ίδιο τον Δημιουργό της. Η ανθρώπινη ψυχή δεν κοπάζει, μοιάζει με ανεμοθύελλα που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της, δε σταματά να αποζητά διαρκώς και άλλα, αδηφάγα και ακούραστη μαζί, μα μόνο όταν φτάσει στον Έρωτα ηρεμεί και γίνεται λίμνη. Τότε παύει να αναζητά,
να ψάχνει σαν αλλόκοτος εξερευνητής για τη Νέα Γη, επειδή τον απογοήτευσε η παλιά. Τότε ως δια μαγείας, ο άνθρωπος με μιαν μόνο αδραξιά βάνει στις χούφτες του ολάκερο τον κόσμο, βουνά, θάλασσες, ποτάμια, δάση, πέτρες, πόλεις, ουρανούς, σύννεφα και αέρηδες. Και κλείνοντας τα δάχτυλά του σφιχτά σε γροθιές, όλα αυτά
τα «μικραίνει», τα συνθλίβει, έτσι που όλα γίνονται ένα και στο τέλος εξαφανίζονται. Και τώρα που ανοίγει τα δάχτυλά του, τα μάτια του αντικρίζουν μονάχα αυτή τη λίμνη, αυτή που τώρα είναι τα απαράβατα όρια του Κόσμου του. Καταστρέφοντάς τα όλα, έμεινε να αφιερωθεί ψυχή και σώματι σε αυτήν, έχοντας εξασφαλίσει
πως κανείς και τίποτα δεν θα τον ενοχλήσει, πως η λίμνη θα παραμένει για πάντα ήσυχη, γαλήνια και ήρεμη. Έχει μια ολάκερη λίμνη να ταξιδέψει, να κολυμπήσει, να αγναντέψει, να διαβεί. Και όταν κάποτε διψά, ξέρει πως το γλυκό της νερό θα τον ξεδιψάσει, όπως ξεδιψούσε τους Θεούς το Νέκταρ, έτσι που ζωή και ανεξίτηλη
νεότητα τους χάριζε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
