| |
Μετέωρη η άνοιξη λουλούδια δεν ανθίζουν,
σαν προσκυνούν ειρωνικά το ήπιο λιβάδι.
Σε καμπυλόγραμμη ηχώ τα χείλη σου βαδίζουν,
προς άγνωστη κατεύθυνση σε γνώριμο σκοτάδι.
Εφοδιάζεις μ' όνειρα την ξέγνοιαστη ψυχή σου,
και σε μια πρόσκαιρη μορφή αδειάζεις την ανάγκη.
Πιστωτικές οι ηδονές της μοίρας σου θυμήσου,
πως ξενυχτούσαμε προχθές και πως αυτό το βράδυ.
Για μια διάτρητη ψυχή δεν δίνω εγώ συμπόνια,
δεν αντιστρέφω τα γιατί ούτε κερνώ θυσίες.
Μια πεταλούδα θα 'σουνα στο πλάι μου αιώνια,
αλλά υπέγραψες ντροπή σε άλλες παρουσίες.
Συμβατική η σχέση σου στην έννοια αγάπη,
κι ελλειπτική η θέληση για έρωτα μαγείας.
Καθολική η άρνηση να πεις αυτό το κάτι,
που σ΄ έχει κάνει να μην θες τα χνάρια ισορροπίας.
Εγώ από την θέση μου περήφανα αποφεύγω,
την κάθε ύποπτη επαφή σιχάθηκα να δίνω.
Θα σου χαρίσω την ζωή χωρίς να καταφεύγω,
στο παρελθόν που εύλογα μπορούσα να επιμείνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
