| |
Οπως όταν έβρεχε παλιά
κι'έσταζαν τά μαύρα σου μαλλιά
βάδιζες ξενυχτισμένη
μές τήν μπόρα,σάν χαμένη
όμως πιά,δέν είμασταν παιδιά..
Εριξες τά μάτια καταγής
άχ! Νά σέ κατάπινε η γής!
μά ο πιό μεγάλος ψεύτης
τής Αλίκης,ο καθρέφτης!
μέσα του,δέν σ'άφηνε νά μπείς..
Κορίτσι τής βροχής,καλή σου ώρα!
τό κόκκινο σκουφάκι σου,ακόμα τό φοράς;
στό δάσος φύτρωσαν κομπιούτερς τώρα
μά Λύκους τά χαράματα στούς δρόμους συναντάς..
Νόμιζες τόν κόσμο μαγικό
σάν παραμυθένιο σκηνικό..
κι'έμπλεξε μέ Τσαρλατάνους
μιά Χιονάτη,δίχως Νάνους..
κάποια νύχτα,ένα πρωϊνό
Μάς κοιτάζουν οι περαστικοί
στάζουμε αγάπη καί βροχή!
μέ τά μάτια βουρκωμένα
καί τά χείλη κολλημένα
στής συγνώμης τό γλυκό φιλί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
