Ξανοίγομαι στο διάφανο πέπλο της μέρας
να ξεδιπλώσω τον ειρμό του στοχασμού
σαν σχέδιο κινούμενο μιας ανιαρής πρεμιέρας
σκιά των τοίχων του απολύτου μαρασμού
γρατζουνισμένα όνειρα που ξεματώσαν
σταγόνες που ποτίσαν μέσα στα χώματα
τα λόγια μας φρικιά στη νύχτα πατώσαν
κενά μέσ΄στη σιωπή μείναν μ'ονόματα
γιομάτα τα πνευμόνια με σκόνη ερημιάς
κι απ'άσσο άφιλτρο τσιγάρο του θανάτου
απόσταγμα παλιού ρακί κέρασμα πεθυμιάς
σαν τελευταίο χάρισμα ενός μελλοθανάτου
ξεφλυδισμένα πρωινά απο τ'αγεριού το χάδι
με γυμνωμένη τη ψυχή το σώμα δεν κινείται
σέρνεται μέσ'στα τάρταρα στην κατοικία τ'Άδη
μα με πικρό παράπονο για κάτι που αδικείται .
....@....
07-05-2017
ΕΛΕΝΑ Λ.
Ολίγον τι (πειραγμένο) απο τα χεράκια της Φωτεινούλας !
Ευχαριστώ κοριττσάρα μου για τις διορθώσεις !
