Από ' Τα Λιανοτράγουδα της Ελμύρας'. Καλημέρα θερμή σε όλες και όλους.
Φημονόη (απόσπασμα ).
Βρήκα το θάρρος μου,πήρα τα όπλα μου,
πένα..σφεντόνα,
βαρδιάνος στάθηκα στων αδυνάτων
το μετερίζι,
να πολεμήσω με τον Αδόκητο
και τον Αιώνα,
για ό,τι ορίζω να πολεμήσω
ό,τι μ’ορίζει..
κι’ανέμη είδα να ξετυλίγουν
δύο ανέμοι
και άλλοι δύο να την τυλίγουν
πεισματικά
κι’ήτανε δέντρου φύλλο η καρδιά μου,
φύλλο που τρέμει,
σε εφιάλτη που ηχούν τσεκούρια
δαιμονικά..
Όμως κυκλάμινο ηλιοζωγράφιστο
πάνω στην πέτρα,
‘Ρίξε τα βέλη’, μού’πε, ‘που έχεις
μέσ’την φαρέτρα,
την νύχτα τόξευσε με κραυγές άγριες
μεσημεριών,
με γέλια άδολα, χειλιών απίκραντων,
μικρών παιδιών.
Την αφοβιά μόνο φοβάται’,
μού’πε , ο τρόμος
κι’από διαβάτες άδειος μη μείνει
τρέμει ο δρόμος!’
-Κυρά μου,πέσ’μου-κι’ας είν’τα λόγια σου
νερά καθάρια-
της άγιας νειότης μας ποιός πυρπολεί
τα εννηά φεγγάρια;
Που πάνε μύριοι, ενώ η καρδιά τους
βαδίζει μόνη
σε περιβόλια πού’χουν φυτέψει
‘μη με λησμόνει’;
-Και κάθε αυγή για που κινά
το καραβάνι,
που από’να ‘Τίποτε’ σ’εν’άλλο ‘Τίποτε’
λένε πως φτάνει
κι’είναι του σήμερα κι’αυτοί του χτες
ίδιοι οδοιπόροι
και του ίδιου άχθους είναι αιώνια
ίδιοι αχθοφόροι ;
-Και κάθε αυγή για που κινά
το καραβάνι,
που από’να ‘Τίποτε’ σ’εν’άλλο ‘Τίποτε’
λένε πως φτάνει
κι’είναι του σήμερα κι’αυτοί του χτες
ίδιοι οδοιπόροι
και του ίδιου άχθους είναι αιώνια
ίδιοι αχθοφόροι ;....
