Θολό το φώς σπαράζεται
στα άκρα της ψυχής μου
αφήνομαι στην άγκαλια
της άδειανης ζωής μου
Και μπογιατίζω με το αίμα μου
είκονες και αγίες
πουτάνες μ'έχουν ζώσει
έλεος
σ'έχω νοιώσει
Και συνεχώς αφήνομαι
κοντεύω ξεμακραίνω
πάω έρχομαι ζαλίζομαι
στο στόμα του θανάτου
ταλανίζομαι
Και αφουγκράζομαι στιγμές
πως να γυρίσω πίσω
θα κάτσω έρημος σε μια γωνιά
και πέριμενω μόνος τη ζωή
που θα μ'αφήνει γύρο πίσω
Στιγμές που πάει χάθηκαν
ξανά θα ξαναζήσω
κι ότι δεν πρόλαβα να πω
παλί θα μ'το στερήσω
ίσως να νοιώσω το ίδο ξανά
μα δεν με νοιάζει δεν αξίζει
να γυρνάω πίσω
