| |
Καυσόξυλο, σε βάλαν στη σειρά,
η νύφη, η κουμπάρα, η πεθερά,
αυτές που στα υφάδια σου δεν μπήκαν
πριόνισμα σου ρίξανε γερό
το είχες αισθανθεί από καιρό
στους ύπουλους εχθρούς σου πάντα ανήκαν
Δεν πέρασαν ποτέ τους σαϊτιά
δεν γέμισαν νερό με τον νοτιά
δεν ύφαναν εκεί ποτέ σεντόνια,
Οι άντρες οι μαλάκες στη δουλειά,
αυτές κουτσομπολιό κι ανεμελιά,
και ψάχνανε αγάπες σε καντόνια
Σαπίζει το στημόνι αργά-αργά
δεν μοιάζει όμως αυτό να τις λυγά
τις νοιάζει μόνο για τον κατιφέ τους
Το χτένι λαμπαδιάζει στην πυρά
κι η νύφη, η κουμπάρα, η πεθερά,
στα κάρβουνά σου ψήνουν τον καφέ τους.
Κοιτάζουνε πως φέγγουν στη φωτιά
στημόνι, και αντί, και σαϊτιά
πως λαμπιρίζουν φίλε μου παλιέ μου,
και νοιώθουνε μια άγρια χαρά
η νύφη η κουμπάρα η πεθερά,
που ο εχθρός «πνέει τα λοίσθια» αργαλειέ μου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
