Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω και ίσως…
Ίσως δε θα μάθω ποτέ.
Δε θα μάθω ποτέ ποιος ήμουν, ποια ήσουν..
Ποιά ήσουν όταν πλάγιαζες μαζί μου…
Μαζί μου…
Μαζί μου ήσουν;
Ήσουν εσύ πίσω από την πλάτη μου όλο τον καιρό;
όλο τον καιρό που νόμιζα…
νομίζα πως έχτιζα θεμέλια γερά
γερά κάστρα στα σύννεφα για μας
τα συννεφα για μας γίναν βροχή όμως
γίναν βροχή μήπως ξεπλύνουν την ντροπή
ντροπή ανείπωτη δεν έχει ήχο
δεν έχει ήχο και ανάσα, πνίγεται και αυτή..
πνίγεται, σαν τα όνειρα που έσβησαν σε μια στιγμή
τα όνειρα που έκανες…
Τι έκανες;
Δεν ξέρω.
Δεν ξέρω αν πρόδωσες εμένα ή τα όνειρά μας
τα όνειρά μας, τα παιδιά μας..
τα παιδιά μας μεινάν ορφανά
ορφανά σε ανελέητο κόσμο δεν αντέξαν
δεν αντέξαν και ήρθε η ώρα
ήρθε η ώρα να τα θάψω
και ακόμα δεν ξέρω...
