| |
| | Οι άλλοι |  | | | Οφείλουμε σεβασμό και καθόλου μα καθόλου αχαριστία στους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν.. | | |
Οι άλλοι.
Είδα σπαρμένα αγριολούλουδα στο διάβα μου
και λικνιστές νεράιδες να με ραίνουν με λαγνεία,
ήμουν θεός μέσα στην εύφορη κοιλάδα μου
κι όλα μου φαίνονταν πλασμένα με μαγεία.
[I]Το μέλλον μου, το όραμα, το γρίκησα,
την πέτρα έκανα αγίνωτο ζυμάρι,
τους φόβους μου στο πάλεμα τους νίκησα
και πόρεψα στων πόθων μου τ’ αχνάρι.[/I]
Μες στο νιρβάνα μου, την δίψα μου την κόρεσα
χωρίς φραγμούς την ηθική μου να διέπει,
ό,τι δεν πρόλαβα, το λέω, πως δεν μπόρεσα
γιατί δεν φρόντισα να τρέξω όσο πρέπει...
[I]Μεγάλες προσδοκίες για το είναι μου
κι οράματα ψηλά γλυκοθωρούσα,
μ’ ασήμαντα μικρό το θεαθήναι μου,
ποιος να σκεφτεί, αφού υπέροχα περνούσα ![/I]
Πάνω στη δόξα μου, μου ξέφυγαν και πράματα
που δεν περνάνε απ’ το νου σου, στην καλιά σου,
και τα νογάς πως όλα γίνονται με θάματα,
πως είναι η χάρη του Θεού στην αφεντιά σου !
[I]Απύθμενα κενόδοξος στο πάθος μου,
που στην ζωή όλα μού ‘ρχονταν αγάλι,
σαν αλαζόνας δεν εννόησα το λάθος μου
πως [U]για την τύχη μου δουλέψαν κάποιοι άλλοι.[/U]..[/I]
Κι όταν στο χρέος μου ν’ ανταπεξέλθω κλήθηκα,
που θα ‘πρεπε κάποια στιγμή να εκπληρώσω,
σαν αγενής κι εγωιστής εγώ προσβλήθηκα
κι έβρισα κι όλας, αντί κλεφτά να το βουλώσω.
[I]Μου φύγαν όλοι από γύρω, με παράτησαν
κι έμεινα μόνος με τ΄ αχάριστου το στίγμα,
τα φώτα σβήσαν κι οι πηγές μου πια σταμάτησαν
κι έγινε κόλαση, ο παράδεισος, και πλήγμα. [/I]
Κλείνω τα όνειρα, μαζεύω τα συντρίμμια μου,
-μα κι ότι είχα, ήτανε μόνο η σκιά μου-
είμαι ανόητος, δεν βλέπω και την γύμνια μου !
(Απ’ αλλωνών τα βλέφαρα περνούσε κι η ματιά μου !)…
[I]Στην άγονη γραμμή πια, το παλάτι μου,
κλείνει το φως της άνοιξης η μέρα,
πυκνό σκοτάδι σαβανώνει το κρεβάτι μου,
μ’ έναν λυγμό που αγριοσκίζει τον αέρα…[/I]
-.-
2007
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Δεν υπάρχουν φτωχές λέξεις... φτωχά λόγια υπάρχουν ! | | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
31-05-2017 @ 00:27 | Πολύ ωραίο!
::hug.:: | | παναγης.α.
31-05-2017 @ 00:33 | εισαι πολυ σκληρος με τον εαυτο σου.θα υπαρχουν ελαφρηντικα.βρες τα.μαζεψε το ομως το ποιημα (γνωμη μου).καντο ποιο σφιχτο | | CHЯISTOS P
31-05-2017 @ 00:53 | παναγη.α : αυτοκριτική κάνω, δεν ψάχνω δικαιολογίες όταν επιζητώ την μεταμέλεια... | | Antistrofos
31-05-2017 @ 01:00 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Celestia
31-05-2017 @ 01:30 | Ένα αριστούργημα που δεν χορταίνεις να το διαβαζεις!!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | aridaios
31-05-2017 @ 03:34 | τα φώτα σβήσαν κι οι πηγές μου πια σταμάτησαν
κι έγινε κόλαση, ο παράδεισος, και πλήγμα.
Κλείνω τα όνειρα, μαζεύω τα συντρίμμια μου,
-μα κι ότι είχα, ήτανε μόνο η σκιά μου- ::yes.:: ::yes.:: | | iokasth
31-05-2017 @ 10:04 | Ωραίο, πολύ ωραίο.!!
Ν.Ρ. | | Κων/νος Ντζ
31-05-2017 @ 16:06 | Μου φύγαν όλοι από γύρω, με παράτησαν
κι έμεινα μόνος με τ΄ αχάριστου το στίγμα,
τα φώτα σβήσαν κι οι πηγές μου πια σταμάτησαν
κι έγινε κόλαση, ο παράδεισος, και πλήγμα.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
31-05-2017 @ 22:11 | Φίλε μου...χρειαζόταν ανθρωπιά και λεβεντιά για να γράψεις τούτο το εκ βαθέων πόνημα, μόνο ελπίδα μπορώ να δω εγώ σ` αυτή τη γραφή, γιατί όπου υπάρχει η αλήθεια, υπάρχει κι η μεταμέλεια για οτιδήποτε...που μπορεί να μας φαντάζει μεγάλο...Τιμωρείτε μόνο ότι στερείται αγάπης και συγνώμης, εδώ υπάρχουν και τα δυο, περίτρανα, να είσαι καλά. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | vasilis g.
01-06-2017 @ 12:01 | Σπέρνεις ποιητικά αριστουργήματα...
με πλούσια νοήματα και άφθαστο βάθος σκέψης...
με απλή κατανοητή μα και ιδανική διατύπωση...!!!
::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
