| |
μη κλαις.... δε μ΄αφησες... να σε αγγιξω.... ακομη.... τωρα.... ισως.... το πιο πιθανο.... να πλησιασει σαν μια ιδεα κάποια, που δεν έχει ιδέα...... για να σε παρηγορησει ταχα.......
στον μικρό μου
καθρεφτη
στον μικρο μου
εαυτο
όταν στέκεσαι μέσα στον αφώτιστο
γιομάτο απο άπειρες εκΛάμψεις, Ουρανό
μέσα από τα μελανά σου σύννεφα τις βλέπεις
να αργοσβήνουν έδαφος να χάνουν ένα-ένα
ως ένα διάφανο πέπλο στα μάτια σου, απομείνουν
να το ΄χεις φιλτρο σου
μέσα στο μυαλό σου
όλα όσα σε συνθλίβουν
όλα όσα σε αφήνουν να ζήσεις
την ξεπουλημένη σου ζωή, από μακριά
αυτοκτονούν μέσα σου...
από κει ούτε που σκέφτεσαι
να γυρίσεις πίσω
στα απολέμητα φώτα και στα φο-
μπιζού..
δίχως ένα αδάμαστο άγριο τρυφερό, χέρι δικό
στο χέρι σου να σε περιμένει
θα αφανιστείς
από Αυτόν που αντίκρισες φευγαλέα
και αποτυπώθηκε ανεξίτηλα απαραχάρακτος
μέσα σου......
χαμένοι έτσι κι αλλιώς, εμείς..
κι ας είναι απο Αυτόν-
απο την ανυπέρβλητη αίσθηση
πως τίποτα, δεν πήγε κι ούτε ποτέ πουθενά θα πάει,
χαμένο......
στον μικρό μου
καθρέφτη
στον μικρό μου
εαυτό..
που αν δεν σε ταίζω, δεν σε κορόιδεψα...
πιότερο κι από το απέραντο
πιότερο και απο Αυτόν σ΄αγαπώ....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
