| |
Ώρες-ώρες,χτυπά της καρδιάς μου την πόρτα
μια ύπαρξη αφηρημένη που ζωντανεύει,
ενώ την σκέφτομαι...
Μήπως κι εδώ,αυτό που επιχειρώ,
είναι της αναβίωσης εκείνης τρόπος;
Ίσως να μην είσαι μόνος,
αλλά έτσι δε με νοείς...
Μου 'ρχεται,αλήθεια τώρα,
σ'έναν κάμπο να πάω...
Στάσου...Τι λέω;
Θα μου 'ρθει η καλαμιά και το στάχυ στο νου...
Και κάπως έτσι,
φτιάχνω ένα πακέτο μικρό...
Μακάρι ταξίδι να πήγαινα,
μα αποσκευή δεν είναι,
αλλά βάρος,δικό μου μονάχα.
Λες -σοβαρά τώρα;-
πως είναι ωραία η ζωή...
Η ύπαρξη αυτή μάλλον
την πόρτα ακόμα δε σου χτύπησε...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
