| |
Σαν ξεχασμένο καρτ ποστάλ
μ'άφησες στο συρτάρι,
εσύ που μου'πες 'σ'αγαπώ'
με τόσο νάζι και με τόση χάρη.
Με μαύρο έβαψες κάτασπρους τοίχους,
στον νεροχύτη έπνιξες όλους μου τους στίχους,
τον πόνο πήρες πάλι αγκαλιά,
να τον γεμίσεις δάκρυ και πικρά φιλιά.
Βιάστηκες, έτρεξες να φύγεις πάλι,
στους ώμους έριξες το μαύρο σου το σάλι,
του δικαστή αγάπησες τυφλά τον ρόλο,
στο πρόσωπο έφτυσες τον κόσμο όλο.
Ένα σου λέω κι'άλλο κανένα,
όσα μου χάρισες, μαύρη καδένα,
ένα σου λέω, κυκλώνω την ώρα,
εσύ ήσουν ταξίδι, σ'ανύπαρκτη χώρα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
