| |
Ακροβατείς, ανάμεσα σε κόμπους και ρωγμές. κατακλυσμός οι νύχτες σου πια, σε κρατάνε ξάγρυπνη -προσπαθείς να φτιάξεις άραγε κάστρα και πολεμίστρες; κι όσο τα βέλη κάνουν την πλάτη σου τόξο, τόσο ο στόχος χάνεται σε κάτι σκονισμένες γωνιές του μυαλού σου. βάζεις στους ώμους δαντέλες αλλά οι σπασμοί μένουν σιωπηλοί πλέον -στον λαιμό και σε πνίγουν. όλα γίνονται βαθιές ανάσες και το όνομα δεν έχει επίθετο πια. καις σε κεριά της μιας μέρας, όσες ευχές δεν έγιναν ψυχή. παλεύεις το μακριά και δεν παίζεις πια στα ζάρια κανέναν θεό σου. προσπαθείς να μισήσεις τις σκιές σου -αλλά οι ρυτίδες τότε είναι που γεννάνε ξανά εκείνο το φεγγάρι που έκανες μονοπάτι μια νύχτα για μια θάλασσα φιλιά. εκείνο το μονοπάτι που εμπιστεύτηκες ως το τελευταίο όνειρο σου, επί γης. η σταύρωση δεν γίνεται όμως βρε χαζή ανάσταση χωρίς τον Ιούδα της. χωρίς τα τριάντα αργύρια που ξόδεψε, για να έχεις εσύ τα δικά σου ολόχρυσα καρφιά στις παλάμες τής προσευχής που έγινες, όταν πίστεψες ότι δεν μπορεί να είσαι το τέλος του μελανιού. ότι δεν μπορεί να είσαι το ποτέ του έρωτα. ξόδεψε τώρα όσες λέξεις θες. σιωπή όμως κάνε. δεν αντέχει η νύχτα άλλες κραυγές, σπάσανε τα παραθυρόφυλλα των αστεριών και η σάρκα σου γέρασε να ακροβατεί, ανάμεσα στους κόμπους σου και τις ρωγμές τους…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
