| |
Το μαξιλάρι έχω πάρει αγκαλιά
Αχ και να’ξερες πως νιώθει τόσο μόνο
Να σου χαιδέψει θέλει λίγο τα μαλλιά
κι ‘ολό κλαίει και συνέχεια το μαλώνω.
Και ο καθρέφτης κάθε μέρα με ρωτάει
Πότε θα έρθεις να του δώσεις δυό φιλιά
Μ’ένα χαμόγελο και πάλι να ξυπνάει
Κι όλα να γίνουν όπως ήτανε παλιά.
Όλα νιώθουν έδω μέσα τόσο ξένα
Γιατί τίποτα απ’αυτά δε μου ανήκει
Με το ζόρι τα κρατώ φυλακισμένα
Κι η μοναξία είναι μεγάλη καταδίκη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
