Της ζητησε ν' αποσυρθει...
την αλλη την κρατησε απ' την μεση
-την Αληθεια που σε γειανει-
αυτη που δεν τραυματιζει τον ψυχισμο σου
Εβαλε το καντηλι στο σκαμπο
και το κρεμασε στον τοιχο
πισω του αφησε το δρεπανι
ν' αχνοφαινεται στο σκοταδι
Οι φασκομηλιες χαιρονταν την κουβεντα
της Μεντας με την Λεβαντα
κι ολο ελεγαν στο Δυοσμο
να παρεμβαινει ησυχα
μην και ξυπνησει τον Βασιλικο
απο τον απογευματινο υπνο...
...
Χορευοντας στο χειλος του Χορου
μ' ενα ποτηρι φασκομηλο...
εσκυψε και ξεσκεπασε γλυκα
τα ματια της νυχτοπεταλουδας...
...
Οι αλυσιδες τον κραταγαν
τον βαραιναν
το ιδιο , αν κι ηταν πια πουπουλενιες...
...
Χωρις εγωισμους
αποφασισε ν' ασχοληθει με το εγω του
μονο που γερναγε
και λογω της ελλειψης χρονου
ισως να μην προλαβαινε ουτε στην επομενη διασταση
Αναταση
των χειρων και των χειλεων
το μηνυμα της ζωης
ταξιδευει
ακομα και τωρα που το διαβαζεις
απο μενα
...
Ζητησε απο την αλλη να εμφανιστει
εκεινη που δεν ενδιαφερεται για τον ψυχισμο σου
την Αληθεια της Αγαπης
αυτη που σε ραβει και σε κοβει κατα το δοκουν
της Υπαρξης
Η Μοιρα εκπαιδευεται
αρκει αγνα να της το ζητησεις
στο ονομα Του
κι αν δεν μπορεσεις , ασε την Αληθεια
εκεινη την μια των αρχαιων
να επωμιστει την λογχη του συντροφου
το βλεμμα
Την σκοτεινια
ανατελλοντας κουβεντες φωτεινες
...
Ενα νουφαρο σφουγγαριζει
διπλα του το Ηλιοτροπιο
γλεντα
με τις κιτρινες Βιολετες
που σπινθιροβολουν τα ματια σου
Μα σαν Δακρακι χωνομαι στην αγκαλια σου
καθε που σε ρωτω για τα μελλουμενα
Λευκη Μανολια
που σπρωχνοντας ευγενικα
την πιανει απ' το χερι
κι εκεινη αρπαζει χαρωπα μια Λουπινα
...
Του αξιζε η νικοτινη
μα προτιμουσε την Νικοτιανη
και το Νεροκαρδαμο που στηναν αλλου χορο
...
Αποθεσε την υδρια με την Κλιβια
αδολη αγαπη...
αδολη αληθεια.
