Ξεθώριασε ο ουρανός μου
κι όσα αγαπούσα παλιά
χρόνε εσύ εκμεταλλευτή
μου χάρισες τόσο πόνο έτσι απλά;
Ξεθώριασε το όνειρο
που φτιάξαμε μαζί
ξεθώριασε ένα δάκρυ
που μας ακολουθούσε σ' όλη τη ζωή
Δρόμοι δύσβατοι και γκρίζες ακρογιαλιές
θάλασσες φορτωμένες αναμνήσεις, σκοτεινές
πάει ο καιρός για καταιγίδες και βροχή
κι εγώ μόνη, αναζητώ το "γιατί"
Έφυγαν μέρες και νύχτες που μοιάζανε αληθινές απολαύσεις
καλοκαίρια που ήθελες παλιά μαζί τους τον καιρό να περάσεις
κάηκα η ίδια στην δική μου τη φωτιά
που πίστεψα ότι θα συγκρατούσα αισθήματα τόσο δυνατά
Τα λουλούδια έχουν μαραθεί, η φύση όλη θρηνεί
πεθαίνει ο κόσμος μου κι εγώ αδιαφορώ
πιστεύω πώς θα πεθάνω κι εγώ
αν στο ποτέ δώσω τον βαρύ μου καημό...
