| |
| | Πίπη μου, έχεις γράμμα...αφιερωμένο |  | | | Ετούτο εδώ απόψε, είναι δεκάδες χρόνια που ήθελα να το γράψω, να το αφιερώσω στον λατρεμένο μου αδερφό Σπύρο, εκει στο χωριό στη Μεσσήνη Μεσσηνίας, μ` ένα δάκρυ θα του πω...ποτέ δεν ξέχασα, μου λείπεις, θα σ` αγαπάω πάντα. Ευχαριστώ καλοί μου φίλοι | | |
Με μια σφεντόνα ολημερίς, εγύριζε στα χώματα
και στο σχολειό κορόιδευαν, στα ρούχα τα μπαλώματα
Δεν του δώσε το δίκιο του, ο δάσκαλος, το ξέρει
κι έβγαλε απ` τη τσέπη του, σουγιαδάκι..για μαχαίρι
Να σφάξει..τη κοινωνία ήθελε, που τόσο τον ματώνει
που του δώσε για να φορά, τρύπιο το παντελόνι
Έγκλημα..θα έκανε βαρύ, κείνο το φτωχαδάκι
και στα χωράφια κρύφτηκε, μικρό..το αγριμάκι
Το ψάχνανε, γύρω στα βουνά, γύρω εις τα χωράφια
κάνα δυο μέρες..άκουσα, με τη ψυχή στ` αγκάθια
Η μάνα ήτανε καλή....μα ο δάσκαλος ήταν η αρχή
σε μια μουριά τον έδεσε...ήταν μια άγρια εποχή!!!
Το θυμάμαι, ως τώρα δα, μια λουρίδα χτυπούσε
εκείνο το μικρό κορμί, που δίκιο του ζητούσε
Θα ήμουν κοντά πέντε χρονών και πόνεσε η ψυχή μου
εμένα η μάνα έδερνε, πονούσε το κορμί μου
Δεν έδερνε!!! η μάνα ποτέ, μα αυτό ήταν έγκλημα μεγάλο!!
να σφάξεις! και το δάσκαλο!! μήτε..ρούχο..να` χεις άλλο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πέρασαν χρόνια πολλά, αυτά που κρατούν τα σημάδια
κάνουν τις ψυχές παιδιών, να κλαιν μες στα σκοτάδια
Κι έγινε άντρας το παιδί, που το είχανε ματώσει
όλο ένα δίκιο ζήταγε, η ζήση να του δώσει
Έμαθε και τα γράμματα, πήρε και παντελόνι!!
όταν του βρίζαν τα ιερά...έδερνε...να γλυτώνει!!
Όποιος του έλεγε, γαμώ τη μάνα σου, έτρωγε ένα μπερντάχι!!!
δέκα να ήτανε μαζί!!! μωρ δεν φοβόταν μάχη
Η κοινωνία, ως γνωστόν, έχει μεγάλη αδικία
τον Πίπη τον μαζεύαμε...στ αυτόφωρα για βία
Όταν μεθούσε έκλαιγε, έκλαιγε σα μικράκι
κίνησε κι αυτός με ένα σουγιά, για να` βρει μια Ιθάκη!!!!
Σαν του` κανες δώρο σταυρό, τρέχαν δάκρυα ποτάμι
τον Πίπη που η φτώχεια μας, αγρίμι είχε κάμει!!
Στα πανηγύρια...βάραγε κι ας ήτανε τρακόσσιοι
για αδερφή..του λέγανε..όρμαγε να τους λιώσει!!!
Περάσανε πολλές γενιές κι είπα θα σταματήσει
αφού μου έφυγε η ψυχή!!! αυτή που είχαν πατήσει!
Ο Πίπης μου είναι πια μεγάλος κι έχει γνώση
με τα χέρια του σκαφτιά, το ρούχο...έχει μπαλώσει!
Με νοιάστηκε και μου γελά, περίσσια με λατρεύει
την Αθήνα,, μούτζωσε, που τ` άδικο περσεύει
Σκάβει τώρα τ` αμπέλια του, τα χωράφια του αγαπάει
ήρθε μπαλώθηκε η πληγή, απ` το σχολειό περνάει
Μόνο εγώ δεν ξέχασα! γιατί καλή μου μάνα?
δεν έλεγες Ανάσταση!!! για να χτυπά η καμπάνα!
Όλοι να λένε στο χωριό...ο Πίπης μας δε φταίει
να τον χαράζουν λουριδιές>> για κοινωνίας χρέη!!
Να κοιτούν τα κούτσικα,,,πνιγμένα μες το κλάμα
δάσκαλε....στοίχειωσαν λουριά!!!Πίπη μου, έχεις γράμμα
6.7.2017 Γεωργία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | | | | | | Ταξινόμηση | | | | | Κατηγορίες
Πρόσωπα
Ομάδα
| | | | | | | |
| | | |
|
CHЯISTOS P
06-07-2017 @ 01:07 | Μας συγκίνησες και μας, αφιλότιμη... ::mad.:: ::kiss.:: ::love.:: | | Celestia
06-07-2017 @ 03:16 | Με συγκλονισε!!
::cry.:: ::hug.:: ::love.:: | | inokrini
06-07-2017 @ 06:58 | ::love.:: ::love.:: ::theos.:: υπεροχο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | Κων/νος Ντζ
06-07-2017 @ 09:32 | Δυνατό, ανθρώπινο, αληθινό!
Να είσαι καλά Γεωργία μου!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΒΥΡΩΝ
06-07-2017 @ 10:05 | ::theos.:: ::kiss.:: ::love.:: | | ακριτας
06-07-2017 @ 12:37 | Πανέμορφο!!! ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | iokasth
06-07-2017 @ 14:48 | Τι ηταν αυτο;; μας συγκλόνισες ΑΜΑΡΥΛΙΣ μου.!!!!!
Δεν εχω, δεν βρίσκω λόγια.!!!
ΝεφΕλλη
| | Γιάννης Κατράκης
06-07-2017 @ 17:54 | Όλοι να λένε στο χωριό...ο Πίπης μας δε φταίει
να τον χαράζουν λουριδιές>> για κοινωνίας χρέη!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Να κοιτούν τα κούτσικα,,,πνιγμένα μες το κλάμα
δάσκαλε....στοίχειωσαν λουριά!!!Πίπη μου, έχεις γράμμα
Πανέμορφο Γιωργία ....Τι λές τώρα ..!!!!!!! ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | Δημήτρης Ιατρού
06-07-2017 @ 23:16 | Έξοχο βιωματικό ...!!! | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
07-07-2017 @ 00:02 | Ευχαριστώ όλους σας σήμερα από τα μύχια της ψυχής μου, για εμένα αυτό το ποίημα είναι ιερό, θα` ρθει η ω΄ρα να το δώσω στο Σπύρο μου που κοντά στα 55 χρόνια τώρα δεν του είπα ποτέ τίποτα...ήξερα όμως πάντα ήξερα, ευλογημένη η ώρα που έπιασα το μολύβι στα χέρια μου, ευλογημένη πάνω από όλα για αυτά που ζήσαμε και τα 5 παιδιά κι ο καθένας προχώρησε στη ζωή με το δικό του σταυρό, δεν χαθήκαμε, ζήσαμε, ζούμε και αγαπούμε, Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.::
Μόνο η Μεταξία μας έφυγε μα ξέρω πως πάντα με φροντίζει, πάντα με κοιτά, από τ` αρώματα του παραδείσου. | | **Ηώς**
07-07-2017 @ 00:02 | ........................ ::hug.:: πλημμύρα συναισθημάτων... ::love.:: | | CHЯISTOS P
07-07-2017 @ 00:31 | Αποπνέεις μια αίσθηση αισιοδοξίας που μας ανακουφίζει όλους μας Αμαρυλίδα ! Σ' ευχαριστούμε που υπάρχεις ανάμεσά μας, μα κράτα καλά, ξεχωρίζοντας τηνλ ήρα από το σιτάρι... ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
