| |
Είναι στιγμές, που η καρδιά σου πάει να σπάσει
κι όσοι την πλήγωσαν, την πονάνε πιο βαθιά.
Θες να ξεφύγεις και πολύ ψηλά να φτάσεις,
μα όμως σκέφτεσαι, πως τελειώνεις ξαφνικά.
Κι αφού τελειώσουν όλα έτσι ξαφνικά
κι αφού κομμάτια γίνει όλη σου η καρδιά.
Θα κολλήσεις τα κομμάτια σου ένα-ένα,
και θα πεις περασμένα και ξεχασμένα.
Μα θα 'ρθει κάποτε καιρός,
και θα γίνω εγώ καπνός,
θα ψάχνουν για μένα από 'δω κι από κει
και θα 'χω απ' όλους για πάντα χαθεί.
Μα θα 'ρθει κάποτε η στιγμή,
γερή θα πέσει μια βροχή,
μετά τη στερνή που θα πέσει σταλιά,
εγώ θα 'χω φύγει μακριά.
Είναι στιγμές, που δεν το θέλουν, μα στη λένε,
είναι στιγμές, που το θέλουνε και σε καίνε.
Θες να μιλήσεις, να βγεις έξω, να φωνάξεις,
και μόνος σου μετά στο κλάμα να πλαντάξεις.
Κι αφού στερέψει και στεγνώσει το κλάμα
κι αφού ο Θεός, δε ρίχνει κανα-θαύμα.
Τα μπογαλάκια σου, πιάνεις και μαζεύεις,
ψιθυρίζεις, κλαις, είν' ώρα πια να φεύγεις.
Μακριά θα φύγω, μακριά
και δεν κοιτώ πίσω ξανά.
Το δρόμο μπρος μου ίσια κοιτώ,
δίχως πυξίδα κι οδηγό.
Μακριά κοιτάω, μακριά,
και πέτρα κάνω την καρδιά,
δε θα πληγωθεί πια ξανά,
δεν ακούει, πια είμαι μακριά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
