| |
με τόσο φώς νεκρός δεν μένω
στου άδη το αιώνιο κρύο
σ’ανάταση ζωγραφισμένο
τόχω το πρόγονό μου προσωπείο
κι όχι χωματένιο να μουσκεύει
σε βροχές δακρύων ακόμη
του κόσμου για να με ζηλεύει
πως έφυγα χωρίς ν’αλλάξω γνώμη
πρώτη φορά και που κρατιέμαι
καθρέφτης δείχνει ο εαυτός μου
οτι ωραίο μου δεν τ’απαρνιέμαι
εξήντα χρόνια ζεί ο χαλασμός μου
πατάω πρσέχωντας που πάω
με την στοργή σου ωριμάζω
για την αγάπη πολεμάω
πεινασμένος ακμάζοντας κραυγάζω
με το μεγάλωμα της μέρας
υπέρμετρη η ανταμοιβή μου
τολμάω οτι τολμάει κι ένας αέρας
που δροσίζει τη νέα προοπτική μου
ανοιγοκλείνω τα φτερά μου
που είσαι τώρα να σε φτάσω
δεν φοβάμαι ούτε τη χαρά μου
βιάζομαι στην αυγή σου να περάσω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
