| |
Ελάχιστες φορές ένιωσα μόνος,συνήθιζα να προσκαλώ την μονάξια,
να ρίχνει άγκυρες στους αιμάτινους ωκεανούς της καρδιάς μου.
Ωστώσο, αρκέτα συχνά θυμάμαι την άβυσσο στο βλέμα των ανθρώπων
οταν εκεινη προσέκρουσε στην αγγαλιά τους,
ευχάριστα την στραγγάλιζαν,βίαια πετσόκοβαν τη σάρκα της,
εν συνεχεία ξεσκίζοντας τη κοιλιά της γής, ενοχικά θάβαν τα οστά της,
χτίζοντας πανω απο τη σωρό της, πανύψηλους περίτεχνους ναούς, με δυσδιάκριτες ρωγμές,
αγναντεύοντας απο την κορυφή τους το τρεμούλιασμα των άστρων.
Παρόλα αυτα, οπώς καθε παρέα εχει τα κουσούρια της,
ετσι το δικό μας ηταν αδιάλειπτα να σκάβουμε
και κάπου εδω,απέχοντας ακόμη αρκέτα απο τα θεμέλια μου,
με την ανάσα μου, θαμπώνω το φώς των αστεριών σας.
Όπως και να'χει, δεν καίγομαι τόσο για τα αστέρια σας,
ίσως σκάβουμε γιατι αυτος να ειναι ένας τρόπος, να διεκδικήσω μερικές μικρές προσωπικές νίκες,
οι οποίες θα αποτελέσουν ενα εκρηκτίκο μείγμα,
όπου την στιγμή ο θάνατος πλησιάσει,
με την καύτρα της τελευταίας μου τζούρας, τον πάρω μαζί μου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
