| |
Το καλοκαίρι στην Αθήνα
είναι μια τέντα
που χορεύει όλη μέρα
δίχως παρτενέρ∙
αντίσταση στην κάψα
του μεσημεριού
Θάλασσα ούτε γι’ αστείο
Αλλά μόνο που ανασαίνεις
κολυμπάς,
αφού και τα τζιτζίκια σηκώνουν
αφρισμένο κύμα απελπισίας
Ιούλιος
Στο κέντρο
Και είναι σαν θάνατος,
άνυδρος πνιγμός
Το νωχελικό μας τίποτα
είναι ένοχο,
κάποια πλάτη το σηκώνει
Μα με όποιο Κάτι
κι αν καταπιαστείς
θυμίζει τις μέρες της δουλείας
κι όλες τις μαύρες πέτρες
που κατάπινες
για κάποιον σκοπό ανώτερο
Τώρα δεν τον θυμάσαι∙
τον έφαγε η διαδοχή των ημερών,
το μαγικό φίλτρο της λήθης,
κάτι βοτάνια βρωμερά,
η μοναξιά σε πλήθη αγαπημένων
που εναλλάσσονται
και η μελαγχολία της στιγμής
Κι εσύ; Πού και πώς;
Τι έμεινε από σένα;
Κάποιο φωτάκι από εκείνα
που σκοτώνουν τα κουνούπια
του παρελθόντος
Και πολύ πολύ
κενό,
πισίνα να επιπλέουν
τα πτώματα των αισθημάτων
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
