| |
[align=center][B]Δείλι – No
~~~
Εδώ, σ’ αυτά τα ηλιόλουστα και φωτεινά μονοπάτια
δεν κατοικούνε πλέον καταιγίδες
εδώ, ο ήλιος δεν ζεσταίνει πιο πολύ απ’ όσο χρειάζεται
για να ημερέψει η πλάση
εδώ, οι σκιαγραφημένες υποθέσεις εγκληματιών και ηρώων
έχουν παραπεμφθεί σ’ ένα αρχείο
χωθήκαν σ’ ένα ντουλάπι στο χθες
παρέμειναν επτασφράγιστο μυστικό
και η ζωή συνέχισε να κυλάει, σαν ένα γάργαρο, γαλήνιο ποτάμι
με κατεύθυνση το αύριο..
αφέθηκαν ελεύθερες οι ψυχές, να ζουν!
κι όχι να πεθαίνουν κάθε ημέρα κι από λίγο
φυλακισμένες επ’ αόριστον στις αναμνήσεις του χθες
και ανάμεσα σε ντουβάρια σκοτεινιασμένα
με αραχνιασμένους τοίχους και υποσχέσεις για έναν καλύτερο κόσμο..
-ευχαριστώ για την αγαθάργαστη συνεργασία μας
αύριο θα σ’ έχω ξεπεράσει!-
το πιο μεγάλο ψέμα είναι αυτό που καρφώνεται νωχελικά
πάνω σε σταυρούς και ανεβαίνει τον Γολγοθά του αόριστου..
κρατώντας αλησμόνητες αναμνήσεις ευτυχίας
σαν μια δικαιολογία απαστράπτουσας κατάθλιψης..
…..
αν είναι αυτό, το τελευταίο της ζωής μου δειλινό
θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο
να βγω έξω στο μπαλκόνι μου
και να καπνίσω ένα τσιγάρο
να πω το ποίημα που μ’ ανάθρεψε
να πιώ ένα ποτήρι δηλητήριο
και το κορμί μου που δεν πρόλαβε ν’ αμαρτηθεί και ν’ αμαρτήσει
-τα ρούχα μου να τα ξεσκίσω!-
και το κορμί μου που δεν πρόλαβε ν’ αγαπηθεί, να το αφήσω
μ’ αν είναι αυτό, το τελευταίο πρωινό
θέλω ν’ ανοίξω το παράθυρο
να βγω έξω στο μπαλκόνι μου
και να μυρίσω όλα τα όμορφα που μ’ έφερναν σε σένα
να πιώ ένα ποτήρι αγιασμό
και το κορμί μου που δεν πρόλαβε ν’ αμαρτηθεί, να κοινωνήσω
….
εδώ, σ’ αυτά τα ηλιόλουστα και φωτεινά μονοπάτια
υπάρχουν ελάχιστες σκιές, κι αν θες να καλυφθείς από τον ήλιο
πρέπει να τρέξεις πηδώντας
διασχίζοντας αμέτρητες βουνοκορφές
να πας διαγώνια στα ρεύματα του ποταμού
περιμένοντας ν’ ανθίσει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
ανάμεσα στα εκατομμύρια των εκατομμυρίων μαύρων άλλων..
-κάποιοι τα λένε εμπειρίες, κάποιοι τα λένε αναποδιές-
διεγράφησαν οι περιττές εικόνες, συναισθήματα, φωτογραφίες
ημερομηνίες/ περιττές αναμνήσεις συναισθημάτων και λέξεων
και μείνανε ελάχιστες επιλεκτικά διαμορφωμένες εμπειρίες
ανάμεσα στα τελευταία ενεργά κύτταρα του εγκεφάλου μου..
βλέπεις, είναι δύσκολο να ζήσεις, ακόμα κι αν μπορείς να κουνηθείς
-όταν έχεις απελπιστεί ήδη-
εδώ, τριγύρω απ’ τα δικά μου χνάρια
σκουλήκια θα οσμίζονται απ’ τις πατημασιές μου
ώστε να βρουν διέξοδο απ’ τη λύπη
κι αυτά θα έχουν το ρολάκι, ας πούμε
μιας αναντικατάστατης προσωπικότητας..
καθώς κι ο ίδιος, έρποντας κατάφερα να ελίσσομαι
ελπίζοντας σ’ ένα καλύτερο αύριο
που φρόντισαν νωρίς να το συνθλίψουνε...
Γιώργος_Κ
[align=center][B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
