| |
Σε ένα δωμάτειο σκοτεινό
παγιδευμένος και εγώ και τα όνειρά μου
σε ένα ξενοδοχείο φθηνό
Ελλάδα το όνομά του.
Ακούω φωνές μα τα πρόσωπα δεν βλέπω
άλλοι φωνάζουν άλλοι κλαιν άλλοι γελάνε
μοιάζουν με εκείνες που ακούω από παιδί
που σαν το πιόνι στη σκακιέρα με κουνάνε.
Δύο πόρτες βρίσκω μπροστά μου
η μία απο τα αριστερά η άλλη δεξιά μου
η πρώτη είναι κόκκινη και η δεύτερη ειναι μπλε
μα πίσω απ'τη μπογιά είναι και οι δυό καφέ.
Οι θυρωροί μου λεν γλυκόλογα για να με προσελκύσουν
στο φιλικό το χώρο τους να με καλωσορίσουν
Και τα μαχαίρια βγάζουνε με μίσος σαν εχθροί
ποιος πρώτος θα μπορέσει να μου βάλει το λυρί.
Και ενώ εκείνοι μάχονται
ως η φωτιά με το νερό
μια μαύρη πόρτα αντικρίζω
με έναν στυγνό φρουρό.
Σινιάλο με το χέρι του
μου κάνει να βιαστώ
στο μέρος του να κάτσω
για να προστατευτώ.
Μα ξάφνου ένα πουλί που απ'το παραθυρο ορμά
να σε φτάσω αγνέ φρουρέ μου δεν μ'αφήνει
και βλέπω πάνω στο φτερό του ένα χαρτί
που λέει έντονα θυμίσου την ειρήνη.
Και εγώ χαμένος μέσα στον λαβύρινθό μου
ρωτώ έναν γέρο για μια πόρτα διαφυγής
μου λέει ρώτησε αν θες τον ξενοδόχο
στην Γερμανία όμως να ψάξεις να τον βρεις.
Και ενώ θαρρώ πως κάθε ελπίδα έχει χαθεί
βλέπω μπροστά μου μία πόρτα ανοιχτή
λευκή στο χρώμα και με δίχως θυρωρό
είναι η έξοδος που έψαχνα χρόνια για να βρω.
Έξω ολάνθιστα λουλούδια μ'αγκαλιάζουν
και ο ήλιος χαϊδεύει το κορμί μου απαλά
η λέξη ελπίδα είναι στον ουρανό γραμμένη
και τα όνειρά μου έχουν γίνει φωτεινά.
Δύο σπίρτα ανάβω και τα ρίχνω με μανία
στο κτίριο αυτό που μου στερούσε τη ζωή
θα πάω να βρω μια άλλη κατοικία
που τα όνειρα μου θα χουν σάρκα και πνοή.
Μα όπως οδεύω με ανδρεία προς τα ξένα
ξάφνου ένα τούβλο πέφτει απο τον ουρανό
και τότε φέρνω στο μυαλό μου πάλι εσένα
εσέ που έκαιγα προ λίγου με θυμό.
Και τότε παίρνω μια απόφαση ζωής
η φωνή μου αντηχεί στη πεδιάδα
και λέω σε κάθε χτίστη αυτής της γης
αυτό το τούβλο είναι η νέα μου Ελλάδα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
