| |
Δύο πολύ σπουδαίοι ποιητές, ο Μιχαήλ Ανίστσενκο, ένας απ’ τους κορυφαίους της σύγχρονης Ρωσίας (πέθανε το 2012) αφιερώνει το ποίημά του στον φίλο του μεγάλο μεταφραστή Ευγένι Γκολοβίν
Νίτσε
Στον Ευγένι Γκολοβίν
Ο κακοποιός τον έντιμο συλλαμβάνει,
Και έγινε ο άγριος πράος.
Ο κόσμος το σχήμα του χάνει,
Μεταμορφώνεται σε χάος.
Η κατάρα ξεστομίζεται σαν ευχή,
Και το μέλι από την πίσσα συνίσταται.
Δεν υπάρχει τέλος, ούτε αρχή,
Και ούτε η μέση υφίσταται!
Ενώθηκαν ο Ποτόμακ και το Στυξ σε ερπετό,
Και έγινε νερό για μας η αλκοόλη.
«Εκείνο» βλέπουμε σαν «Αυτό»,
Και έχουμε τη γλώσσα σαν πιστόλι.
Κανέναν δεν χρειάζεται κανείς,
Ο Θεός καίει το πρόχειρο, για αλλαγή.
Ο άνθρωπος ζει σαν φρίκη της στιγμής,
Και πέφτει στο πουθενά σαν κραυγή.
Μέσα στη νύχτα ατέλειωτη και άναστρη,
Ο Νίτσε ανοίγει το δικό του "πορτμονέ"
Και με τα χείλη του Ζωροάστρη,
Απλόχερα ρίχνει στον κόσμο το «Ναι!»
Και ξεκινάει το γάργαρο ρυάκι.
Ενώ ο κλήρος δίχως ταραγμό,
Σαν μαύρο κοράκι,
Απαντάει «Nevermore!»
Μιχαήλ Ανίστσενκο
2012 (2017)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
