| |
Εἶν’ ἡ ζωὴ γιὰ ὅλους μας, ἕνα λιβάδι πόνου
π’ ἀθίζουν ἀραιὰ καὶ πού, λουλούδια τῆς χαρᾶς
κι’ ἀνεμικὲς δὲν παύουνε μοῦδε λεφτὸ νὰ δέρνουν
τὴν σκέψη μας στὴ δίνη αὐτὴ τῆς βαρυχειμωνιᾶς.
Μέρα ποὺ δὲν ἐγλέντησες καὶ γέλιο δὲν ἐφάνη
στὰ χείλη σου γιὰ δυὸ λεπτὰ σκιᾶς νὰ κουτσοσταθεῖ,
ἄλλη μια μάχη ἔχασες στὸν πόλεμο τοῦ χρόνου
καὶ ἐψυγομαραθήκανε τσὴ νιότης σου οἱ ἀθοί.
Μὴ ‘φηνεις ὄφκαιρες στιγμὲς τοῦ ψεύτη χρόνου
κι ἄκου, τὸ χτυποκάρδι τὸ βαθὺ μονάχα τῆς καρδιᾶς,
γιὰ δὲ γατέχεις αὔριο, ὁ Θιὸς τί ξημερώνει
καὶ ποιὸ θᾶν εἲν’ τὸ ξέτελος τσ’ ἀποψινῆς βραδιᾶς.
Ζῆσε ὡς ποθεῖς καὶ ὡς ρέγεσαι κι΄ ὅ,τι σ’ ἀρέσει κᾶμε
σ’ αὐτὸ τὸ τριπλοδίμουρο ξεστράτι τσὴ ζωῆς,
καβάλα στῶν ὀνείρω σου τὸ χρυσαφένιο
άτι χάσου σὲ τόπο ἀλαργινὸ κι’ ἀθρώπου μὴν τὸ πεῖς...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
