| |
Στέκω με στήθη άδεια στων ματιών σου τις όχθες
Πάλι σου έφερα βροχή , σκοπό δεν είχα
Γέρνω προς τα χλωμά σου χείλη
Σιωπή
Μου επιτρέπεις να ακούσω το σφυγμό σου που πάλλεται
Λογική κι αιτία άγνωστη
Ίσως το ότι τόσο πολύ μοιάζουμε
Ίσως το ότι τόσο πολύ με ξέρεις και σε ξέρω
δόλια να μας έριξε στης συνήθειας το ατέρμονο
Μάταιο ίσως είναι
εμείς που πετούσαμε ψηλά πώς βαλτώσαμε έτσι..
Αυτός ο κόμπος που το λυγμό σταματά μοιάζει άλυτος
Σε σκεπάζω αργά ,προσεκτικά,
Μια σπίθα ελπίδας έζησε για μια στιγμή όταν οι ματιές μας συναντήθηκαν
Μαζεύεσαι , την πλάτη μου γυρνάς
με αποστρέφεις
Στην πόρτα τα κλειδιά
Στο κλειδί
τα δάχτυλα
Στο δάχτυλο το σημάδι
Στο σημάδι
τ`αρχικά
Με διώχνω πάλι
Εικόνα δική σου το θαμπό παράθυρο
Κατηφορίζω το λόφο
Όλα της άνοιξης τα πολύχρωμα
Με κοιτούν με καταφρόνια,
Σιωπή
Τα βήματα με ξεμακραίνουν κι εσύ τις πληγές σου θα φροντίζεις τώρα
εγώ στο λασποδρόμι τις πληγές μου μετρώ
μετρώ μια χάντρα ειλικρίνιας λιγότερη
στην αρμαθιά της ψυχής μου...
{A}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
