| |
Με τα κοντοπαντέλονα, με γόνατα γδαρμένα
μοιάζατε να είστε φιλμ-νουάρ, στου κόσμου τη βοή,
ζωγραφισμένοι άγγελοι στης νύχτας τον υμένα
στ' άδεια κουφάρια της χρονιάς φυσούσατε ζωή.
Σαν αετοί περήφανοι στα πεταρίσματά σας,
με τόπι που ήταν πάνινο, με το άγιο σας κρυφτό
τα παιδικά ανεμίζατε στα ουράνια πείσματά σας,
ξανά και τι δεν θα 'δινα ,να σας ονειρευτώ.
Μορτάκια, το παιχνίδι σας, αλάφιασμα της δύσης
με ξόμπλια χίλιων αστεριών, στεφάνωνε γιαλούς,
σε όσους ρωτάνε, τι να πεις, τι να πρωτοθυμίσεις
που της ζωής το μέτρημα γινόταν με οβολούς.
Τα όνειρα σαν πέφτανε σε νύχτας υπονόμους
μοιάζανε όταν στέγνωναν, σε μιας αυγής λεκέ,
ξεδίνατε μ' εξάντληση, σε κλέφτες κι αστυνόμους,
σε μπίλιες, σε τρεχαλητό, σε παλιοτενεκέ.
Με τα κοντοπαντέλονα, σε γειτονιάς αλάνες
τα ερωτοσκιρτήματα, σταγόνες της βροχής,
τα ουρλιαχτά οδηγούσανε σε απόγνωση τις μάνες
που όμως στο γεύμα γίνονταν ,φεγγάρια προσευχής
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
