| |
Βρέχει φωτιά,
μες στα συντρίμμια της ψυχής,
όνειρα ερείπια,
βρίσκονται όλα καταγής.
Απλώνεις χέρι,
να ξαναρχίσεις δεν μπορείς,
όταν πεθαίνεις,
πρέπει να ξαναγεννηθείς.
Φωτιά κατέστρεψε τα όνειρα που έκανες,
καπνοί γινήκαν οι ελπίδες σου που έχασες,
μαύρα τα χέρια σου, τα δάκρια από αίμα,
κόκκινο φως μες στην οργή, αντανακλά το βλέμμα.
Παντού σιωπή,
πέφτει η τέφρα κι ακουμπά πάνω στη σάρκα σου,
γίνεσαι στάχτη,
και έτσι στεγνώνει πια το δάκρυ σου.
Φυσά αέρας,
παντού σκορπάει των ονείρων σου τη στάχτη,
πέφτει η νύχτα,
ακούγονται μπουμπουνητά, ο ουρανός αστράφτει.
Βρέχει σιωπή,
και με τα δάκρυα αρχίζει η καταιγίδα
δάκρυα ουράνια,
που κάηκε απόψε η ελπίδα.
Πάλι σιωπή
κι έτσι απλά, σα να στερέψανε τα δάκρια
λάσπη από στάχτη,
όλα γύρω σου νεκρά, ή πια ανάπηρα.
Πρώτη ακτίνα,
βγαίνει ο ήλιος, απ τις στάχτες σου, ανατέλλει
ξαναγεννιέσαι,
γιατί δεν άντεξες τον θάνατο εν τέλη.
Έγινες φοίνικας,
ποτέ δεν έμαθες στα δύσκολά να χάνεις,
από την στάχτη σου,
επέστρεψες,
καινούρια όνειρα να κάνεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
