| |
Απασχολούμαστε συσκευές με το να αποκτάμε.
Να! μας πάει να κερδίσουμε- το εντελώς τίποτα άλλο.
Κι έτσι, αυτοαπασχολούμαστε. Αρκεί,
ο έρωτας σου να τις παραπετάξεις;
Αν πεθαίνεις να τον βλέπεις ζωντανό.
Κι αυτός να πεθαίνει να τον δεις ζωντανό.
Ο χρόνος τρέχει και δεν υπάρχει
βήμα δεν υπάρχει μπροστά
υπάρχει το ένα με το έδαφος
και το ένα μετά το άλλο.
Τα χνάρια πηγαίνουν πίσω
όποιον τα ακολουθεί.
Ο ποταμός δεν σταματά και η θάλασσα
κι αν μεγάλη ή μικρή για έναν
μοναχή κι ανοιχτή στην απεραντοσύνη τον κλείνει.
Σαν το φως που δεν μπορείς να αποστρέψεις.
Και σαν τους έρημους που μπορούν στη ξηρασία
στο απρόσμενο στη μπόρα στην ανθοβολία
στρέφεις. Τότε που το νερό
δεν σβήνει τη φωτιά κι φωτιά δεν αφήνει στάχτη.
Τότε που οι σταγόνες της βροχής είναι σπίθες
και τα στεγνά σώματα στάχτη.
Αγκαλιά δίχως χαραμάδα, τα βλέφαρα ερμητικά.
Πότε κοιτάνε ψηλά μοναχά και πότε χαμηλά
μοναχοί όταν είναι και τα χέρια τους προεκτάσεις
μοναχά του τίποτα- πότε γεμάτοι και πότε άδειοι- ποτέ μισογεμάτοι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
