| |
Ὁ Λίβας πέρασε....
Τὰ κύματα τὸν εἶδαν νὰ ἐρωτοτροπεῖ μὲ τὸ
μπλάβο τ' οὐρανοῦ καὶ ζηλέψανε...
Κι' ἀφοῦ σκόρπισε τὴ σκόνη τοῦ ἀνέμελα,
χάθηκε γιὰ τὸ μακρινὸ Κουσάι, πάνω σ' ἀραβικὸ
ἵππο σκοτεινό, ἁρματηλάτης τ’ οὐρανοῦ...
Ἔφυγε κανείς;
Πάλι τῆς αἰσιοδοξίας σπάσαν τὰ φτερὰ
καὶ σὰν ἀκάνιαστο πουλὶ χᾶμαι στὴ γῆς τσακίστηκα.
Πάλι κατάθλιψη τὴν πόρτα μου χτυπὰ
κι’ ἐγώ, σέρνοντας τὰ σπασμένα μου φτερὰ
σὰν δυὸ κουπιὰ στὰ πληγωμένα μου πλευρὰ,
στοῦ πόνου τὸ κελὶ αἰχμαλωτίστηκα.
Σὲ τοῦτο τὸ ταξίδι τσ’ἀναζήτησης τοῦ ἑαυτοῦ μου,
κουράστηκα νὰ βάζω μπρὸς τὴ πεθυμιά, πολλοί μου λένε,
«ἂγνωστοι αἱ βουλαί τοῦ Θιού» καθὼς στὸ καραβάνι τῆς
ψυχῆς, μὲ ζάλο ἀνέλπιστο βαδίζω
κι’ ἔχω ἀλαβάρι τὴ λιγοθυμιά.
Νὰ σκύψω στὸν ἑαυτό μου προσπαθῶ,
νὰ λάβω τσ’ ἀπαντήσεις μοναχὸς,
σ’ ἐτοῦτο τὸ ἀνέγνωρο ταξίδι!
Στὴν σκέψη χαλινάρι μπλὲ φορὼ
κι’ ἄλογα τῶν αἰσθήσεων μ’ ἁρματηλάτη λογισμὸ καλπάζουν
στῶν ὀνείρω τὸ χρυσόπλεχτο κεντίδι.
Τὴ ζήση ποὺ θὰ ζήσεις, ἔχω ἀκούσει ‘πὸ παλιούς, νὰ λένε
πὼς ἐσὺ διαλέγεις στὸν ἑαυτό σου ἀνὲ πιστὲς ἀληθινὰ, στὸ
μίσος, ἂν ἀντίδρασή σου εἰν’ ἡ ἀγάπη
κι’ ἔχεις βλαστάρια στὴ ψυχὴ ἐαρινὰ.
Μονάχα ἔτσι! Μέσα ἀπ’ τῆς πίστεως τὸ καλντιρίμι,
πέρα ‘πὸ σένα προχωρᾶς, παιγνιώτης γίνεσαι δεινός,
τ’ ἄδυτο τῆς ζωῆς ἀνακαλύπτεις
και γίνεσαι τῆς εὐτυχίας κοινωνὸς.
Της εὐτυχίας κοινωνὸς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
