Δες πως χαράζουν τη σιωπή οι αλυσίδες
αυτές π' ουρλιάζουν όταν πάω να κουνηθώ
κρύες, σκληρές, λεηλατούνε τις ελπίδες
και με κρατάνε πάντα δέσμιο στο "εδώ".
Φυλακισμένος σ' ένα τώρα ψυχοφθόρο
κάθε μου κίνηση βιάζει τη σιωπή
πια σημαδεύω με το νύχι μου στο τοίχο
μετρώ τις μέρες, που περνάω στο κελί
Σα δολοφόνος που δεν σκότωσε ακόμα
με γαλουχούν και μου μαθαίνουν πως να ζω
και με ταΐζουν που και που να μη πεθάνω
μην τύχει έτσι και απελευθερωθώ
Κάθε μου κίνηση κραυγή στις αλυσίδες
μου επιβάλουν πια να μην το προσπαθώ
κρατάνε οι φύλακες κλειδιά μα και ελπίδες
κάθε μου τρόπο για να φύγω από 'δω
Στο δεκατρία το κελί λίγο πιο δίπλα
κρατάν αιχμάλωτη μια ευαίσθητη ψυχή
μα εδώ και μήνες κάνει πλέον ησυχία
μάλλον σταμάτησε κι αυτή να προσπαθεί
Δες πως χαράζουν σα μαχαίρια οι αλυσίδες
κρίκο τον κρίκο πως βιάζουν τη σιωπή
πέρασαν μήνες κι έχω ακόμα τα δεσμά μου
γίνομαι φίλος με τους τοίχους στο κελί.
Απολαμβάνω τη σιωπή πια δεν κουνιέμαι
με αλυσίδες, δε θα αναμετρηθώ
σκέφτομαι μόνο και αλλάζω παραστάσεις
καθώς αρχίζω και εγώ να υποχωρώ
Σταμάτησα πια να μετρώ μέρες και μήνες
απλά μου λέω, κάνε λίγη υπομονή
σταμάτησαν και να ουρλιάζουν οι αλυσίδες
κι έχει σιωπή... στο δεκατρία το κελί.
Σα δολοφόνος που δεν σκότωσε ακόμα
με γαλουχούν και μου μαθαίνουν πως να ζω
και με ταΐζουν που και που να μη πεθάνω
μην τύχει έτσι και απελευθερωθώ.....εξαιρετικό θέμα και προσέγγιση Σταμάτη
οι αλυσίδες είναι στο μυαλό.....
Nemo όχι μόνο δεν μειώνεις το τραγούδι μου αλλα το εκθειάζεις κι όλας είναι πολύ όμορφο τραγούδι με πολύ καλό νόημα.
Χαίρομαι που σε παρέπεμψε σε κάτι τέτοιο ::smile.::
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο